آموزه‌های دعا موضوع اصلی دعای دوازدهم صحیفه سجادیه اقرار به گناه، درخواست بازگشتن به سوی خدای تعالی، عوامل سلب توفیق از دعا، ویژگی‌های بندگان تائب و خصلت‌های بهترین بندگان خدا است.[۱] آموزه‌های این دعا که در ۱۶ فراز[۲] از امام سجاد(ع) صادر شده به شرح ذیل است: عوامل سلب توفیق از دعا: سستی در انجام دستورات الهی و غفلت از واجبات، شتاب به سوی آنچه خداوند نهی کرده و کوتاهی از شکر نعمت (کفران نعمت). تفضّل الهی عامل حسن ظن بندگان به خداوند متعال و درخواست از او فقر و عجز ذاتی مخلوقات نسبت به خداوند متعال (اقرار به بندگی) درخواست توفیق الهی در نجات از گناه و عصیان نگرانی از پیامدهای گناه و عصیان (حقيقت عصيان و پيامدهاى آن) باز بودن مسیر توبه برای بندگان گنه‌کار غنیمت شمردن فرصت توبه حالت‌های بنده تائب: خمیده شدن بر اثر تواضع و فروتنی، لرزه افتادن بر قدم‌ها، جاری شدن اشک بر دیدگان و ... امید به مغفرت و بخشش الهی (پيشى گرفتن رحمت خدا بر خشم او با توبه بندگان) تلاش در جلب رحمت و آمرزش الهی اعتراف به تقصیر در پیشگاه الهی ویژگی‌های بهترین و محبوب‌ترین بندگان: دست برداشتن از سرکشی و تکبر، اجتناب از پافشاری بر گناه و واجب دانستن استغفار بر خود توکل بر خدا و طلب بخشش از کبر و اصرار بر گناهان پناه بردن به خدا از آثار سوء گناهان و امید به درگاه او توکل و پناه بردن به خدا و اظهار خاکساری در برابر حق پناه بردن به خدا، يگانه راه پيروزى و موفقيت بهره‌برداری از نعمات الهی حتی توسط بندگان گنه‌کار ظلم بندگان به خود با انجام گناهان و سبک کردن حرمت الهی خشنودی خدا از عمل کم بندگان و فراوانی پاداش او.[۳]