ادامه 👇👇👇👇👇 ▪️با این رابطۀ وجودی -بر این مبنا که در اینجا محبّت و عشق حاکم است- طرفینِ[رابطه] گویی تبدیل به طرفِ مقابل می شود. فرزند نگران مادر است و انگار «مادر» شده است و راضی نیست که مادر معذّب شود و مادر هم نگران فرزند است و انگار «فرزند» شده است و راضی نیست که بر سر فرزند چیزی بیاید. یعنی وقتی خاری در پای کودک می رود، مادر از او ناراحت تر است. این در رابطۀ عشق و رابطۀ وجودی و رابطۀ این محبّت بین این دو طرفین است. پس اینها یک امر طبیعی است و یک چیز مصنوعی و تعصّبی و ... نیست. ▪️منتها اگر با این بینش انسان تحت تربیت اهل بیت علیهم السلام قرار گرفت، از کلمات و سیرۀ آنها این به خودیِ خود باز خواهد شد. آنگاه آنها[اهل بیت علیهم السلام] می دانند این شیعه و این عاشق اهل بیت علیهم السلام است البتّه با این مبنا و نه بصورت شناسنامه ای، آنها این را می دانند چون مربّیِ اوست. ▪️و متربی می داند مربّی اش از او چه می خواهد. می داند که هرگناهی که از او صادر می شود، اهل بیت علیهم السلام و مربّی اش و مادرش و جنس ذاتیِ او بیش از اینکه خودش به خودش آسیب و ضرری برساند، معذّب و ناراحت می شود. یک بچّه عشق مادرش را به خودش می داند که چیست؛ لذا همۀ حواسّش به این است که مبادا از من چیزی صادر شود که او را معذّب و ناراحت کند. 💠کانال ندای پاک فطرت 🆔 @nedayepakefetrat