📖حکایت درمانی ضرب المثل زرندی "درخت یه لنگو"
*حکایت کرونا،فضای مجازی و تنهایی...
بیماری کووید-۱۹ همراه با تاثیر در سبک زندگی، فعالیت ها، عادات، علاقه مندی ها و سلامت روان بود و مشکلاتی از قبیل اضطراب، بدخوابی، استرس، تنش و احساس تنهایی را با خود به ارمغان آورد.
توصیه های مبنی بر ماندن در خانه و افزایش فاصله گذاریهای اجتماعی و فیزیکی در طی همه گیری کووید ۱۹موجب افزایش انزوای اجتماعی مردم شد . من و خانواده ام نیز از این قاعده مستثنا نبودیم .پناه بردن به فضای مجازی،ما را از دنیای واقعی دور کرد.
پس از مدتی کرونا تقریبامهارشده بود اما خانواده ها از هم فاصله ی زیادی گرفته بودند.
در عمق وجودم احساس تنهایی و نارضایتی میکردم .
احساس میکردم بخوبی میتوانم بنویسم اما
براحتی نمی توانم بصورت حضوری باشخص دیگری صحبت و ارتباط خوبی برقرار کنم.
تصمیم گرفتم در زندگی ام تحول ایجاد کنم خسته شده بودم از تنهایی و بی کسی. تااینکه فامیل را در منزل دعوت کردم .یکی از آنها گفت رمز وای وای منزل تون رو میدهید منم رمز را گفتم .رفتم اشپزخانه تا برای پذیرایی چیزی بیاورم.برگشتم دیدم همه به نت منزل مان وصل شدند و باگوشی های خودشان‌مشغولند.خیلی دلم گرفت.فکر میکردم فقط من تک‌و تنها نیستم .ماهمه یک جمع بودیم اماهمه درخت یه لنگو بودیم ؛تنهای تنهای تنها.
چندی بعد قرار دورهمی گذاشتیم در پارک .کم کم با ایجاد جوی جذاب ، شاد و بانشاط همه گوشی ها را کنار گذاشتند و تعاملات مابیشتر و بیشتر شد.برای فضای مجازی قانون گذاشتیم و قرارشد هیچکدام از ما دراین لحظات که بصورت حضوری دورهم جمع میشویم از گوشی استفاده نکنیم مگر به قدر ضرورت.
درهمین زرند خودمان خانواده هایی هستتد که دورهمی های صمیمانه بافامیل و دوستان دارند و لحظات شاد وبیادماندنی در‌کنار هم دارند.بطور مثال: یک فامیل، سهم دورهمی را برای هرخانواده براساس تعداد مشخص میکنند و بصورت هفتگی باحداقل هزینه، دورهم جمع میشوند.
فامیلی دیگر یک روز مشخص در هفته(مثلا سه شنبه ها) ،در منزل یکی از اعضا دورهم جمع میشوند و پس از تفسیر یک صفحه از قران یاقرائت دعای توسل ،ساعات خوبی را درکنارهم سپری میکنند.
متاسفانه احساس تنهایی یک معضل مشترک بین انسان‌هاست که با ظهور و بروز فضای مجازی پُررنگ‌تر شده است.
هر بذری که آبیاری شود، رشد می‌کند، می‌توانیم تمام ارتباطات واقعی را که داریم، مجددا به خودمان یادآوری کنیم، حتی منزوی‌ترین افراد با ارتباط گرفتن با هوا، زمین، رودها، دیگر گونه‌های جان‌دار و هر ارتباط کوچک و دوری که وجود دارد، می‌توانند زندگی در این جهان را برای خود خوش‌آیندتر کنند، شاید افزایش آگاهی نسبت به نحوه آبیاری بذرهای تنهایی و تعلق، بتواند سبب شود در انتخاب‌هایمان توجه بیشتری کرده و به شادی‌ها و موفقیت‌های عمیق‌تر دست پیدا کنیم.