کاش خانه ی همیشگی ما هم ، در دالانی قدیمی و با صفا ، کنجِ صحنِ امام رضایِ حرم حضرت معصومه سلام‌الله‌علیها بود ... هر وقت دلمان میگرفت ، به دیواره های رو به رویی ایوانِ آینه تکیه میدادیم و فقط نگاه میکردیم ... فقط چشمانمان را قفلِ توکِ گنبدِ حرم میکردیم . به این فکر میکردیم که اینجا کلِّ اهل بیت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نشسته اند و درد و دل ما را گوش می‌دهند . از بضعه‌ی مظلومه ی نبیِ خدا تا کسی که در زیارات او را با نامِ وحیداً ... طریدا ... میشناسیم . ‌