در خیابان‌های شهرهای ایران شادی کنید، جشن بگیرید، فریاد بزنید، که شادی امروز، پس از هفتاد روز غم واقعی و غم مهندسی شده تزریق شده هم خود خود زندگی است و هم دفاع از مرزهای ایران است.
شکست دادن دشمن خارجی مهاجمی است که میخواهد با ناامیدی و خشم ما را صد پاره کند و مقابل یکدیگر بگذارد. دشمنی که میخواهد آنقدر ناامیدمان کند که تن به «خودکشی ملی» و «خودزنی ملی» دهیم.
.
و البته شادی خودتان را هم رسانه‌ای کنید. میدانم در «دیکتاتوری جو» ساخته شده توسط این رسانه‌های تبهکار بسیاری از اقوام و عزیزان ما هم قطب‌نمای ملی شان گیج شده و مثل ادمهای هیپنوتیزم شده مسخ شده و دچار خودزنی شده‌اند و ممکن است به‌خاطر انتشار همین شادی ساده هم ما را سرزنش و شماتت کنند.
اما این هجمه هفتاد روزه دشمن باید شکسته شود. و ما مردم عادی باید این خط دشمن را بشکنیم. در غیاب یک رسانه ملی و در غیاب ارتش رسمی رسانه‌ای ایرانی، ما شهروندان ساده با دست های خالی باید شجاعت اخلاقی به خرج دهیم و از مرزهای روانی ایران پاسداری کنیم.
.
و میتوانیم. موساد و سیا و بی‌بی‌سی و اینترنشنال با حربه‌های جادویی رسانه‌ای-روانی، ممکن است شناخت ما را برای مدتی محدود مخدوش کنند، اما این کشور ریشه‌اش بسیار عمیق‌تر از آن است که شکست بخورد. برمیگردد، خودش را، وطنش را پیدا میکند و در دقیقه نود و هشت پیروز میشود