☺️🌷☺️🌷☺️🌷☺️ #داستان_واقعی #من_زنده_ام #قسمت_۳۹۵ *═✧❁﷽❁✧═* بالاخره بعد از کلی پرس و جو و به این در و آن در زدن هیچ رد پایی👣 از تو در آبادان پیدا نکردیم ❌ رحمان چون شیراز را خوب می شناخت همراه مجید راهی شیراز شد . رحمان و سید همکلاسی و دوست قدیمی بودند ، بی مقدمه رفتند سر اصل مطلب ؛ آقا سید خواهرهای🧕 هلال احمر و نماینده های فرماندار و بچه های یتیم خونه همگی اینجا هستن❓ سید گفت : بله چند نفرشون به عنوان مربی همراه بچه ها 👧👦موندن و چند نفرشون هم دوروزپیش برگشتن آبادان . رحمان گفت : خواهرم جزء کدوم دسته بود❓ سید گیج و مات و من من کنان🙄 گفت : والله از ساعتی که ما بچه هاروتحویل شیرازدادیم درگیر کارای اداری و سازماندهی بچه ها بودم اما دریغ از کمترین نشانه! هیچ و هیچ . راه شیراز به آبادان ، سعی صفا و مروه شده بود . تشنه می رفتیم ، تشنه برمی گشتیم . بی آنکه به آب 💦برسیم . هر چه هروله می کردیم این سعی به جایی نمی رسید 🚫 مادر و خواهر کوچکمان ، مریم چهار ماهه 🌙را در کانکس های اداری شرکت پتروشیمی ماهشهر مستقر کرده بودیم . کانکس ها سر راهمان بود اما دلمان ❤️نمی خواست در این شرایط سراغ مادر برویم چون او شرایط روحی خوبی نداشت و مریم هم شیرخوار🍼 بود . مادر هر وقت ما را می دید سفارش می کرد که هوای همدیگر را داشته باشید ، خواهر برادری دُرّ گرانبهایی 💎است . هوای خواهرتان را داشته باشید👌 مسیر را به سمت اهواز کج کردیم و سراغ رحیم رفتیم . آنجا ستاد پشتیبانی شرکت نفت برای جبهه را تشکیل داده بودند . همانجایی که تو چند روز اول جنگ 📛پیش رحیم بودی و بعد با اتوبوس 🚌اسرای عراقی باهم به آبادان برگشتیم . می خواستیم مسئله را با رحیم در میان بگذاریم . بالاخره از هر سری فکری وسخنی و راهی برمی آید . به محض رسیدن به محوطه ای که بچه های شرکت نفت در آن مستقر بودند (خرم کوشک) رحیم و دوستانش به استقبال آمدند . می دانی که رحمان هر وقت عصبانی😡 و ناراحت می شد پشت سرهم پلک می زد و حساب کار دست همه می آمد ، از طرف دیگر چهره هامان به هم ریخته و مضطرب😨 بود . رحیم با دیدن قیافه های ما پرسید : چه خبر؟ رحمان با همان شوخ طبعی همیشگی ضمن اینکه پشت هم پلک می زد گفت :عبود و کشتن با تبر🔨 ══ ೋ💠🌀💠ೋ══ 👈 ادامه دارد... 🔜👉 ☺️🌷☺️🌷☺️🌷☺️