«من بر فطرت توحید تولد یافته ام و در ایمان از همه پیش قدم تر بوده ام». ابن ابى الحدید معتزلى ـ از بزرگان اهل سنت ـ دلایل زیادى بر اینکه اول کسى که به پیامبر ایمان آورد، امام على (علیه السلام) است اقامه مى کند و اشکالاتى را که به این ادعا وارد کرده اند جواب مى دهد.[8] ب: ایمان امام (علیه السلام) توأم با یقین بود حضرت مى فرمایند: *وَ إِنِّي لَعَلَى يَقِينٍ مِنْ رَبِّي وَ غَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دِينِي.* [9] «من به پروردگار خویش یقین دارم و در دین و آیین خود گرفتار شک و تردید نیستم!». و یا فرموده است: *مَا شَكَكْتُ فِي الْحَقِّ مُذْ أُرِيتُهُ.* [10] «من از زمانى که حق را یافته ام، در آن تردید نکرده ام». *3- امام علی (علیه السلام) معیار هدایت و راه نجات است.* امامى که با حق است و حق هم با اوست: *عَلِيٌّ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَلِيٍّ.* [11] کسى که قرآن ناطق است. پس چراغ هدایت و راه نجات نیز هست. مى فرماید: *إِنَّمَا مَثَلِي بَيْنَكُمْ كَمَثَلِ السِّرَاجِ فِي الظُّلْمَةِ يَسْتَضِي‏ءُ بِهِ مَنْ وَلَجَهَا.* [12] «من در میان شما همچون چراغى در تاریکى هستم؛ هر کس به سوى آن چراغ روى آورد و در کنارش بنشیند از نورش بهره مند مى گردد». *امام علی (علیه السلام)* چراغ هدایتى است که هیچ گاه کسى را گمراه نمى کند. *لَا ضَلَلْتُ وَ لَا ضُلَّ بِي‏.* [13] «هرگز گمراه نبوده ام و هرگز کسى به وسیله من گمراه نشد». *4- امام علی (علیه السلام) مطیع خدا و رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) بود.* یکى از ویژگى هاى *امامان (علیهم السلام)* اطاعت از پروردگار متعال است و *امام على (علیه السلام)* نیز در این ویژگى سرآمد مى باشد. حضرت مى فرمایند: *أَنِّي لَمْ أَرُدَّ عَلَى اللَّهِ وَ لَا عَلَى رَسُولِهِ سَاعَةً قَطُّ وَ لَقَدْ وَاسَيْتُهُ‏ بِنَفْسِي.* [14]‏ «من حتى یک لحظه به معارضه با (احکام و دستورات) خدا و *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* برنخاسته ام». آرى، ایشان خود را در مقابل *پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* مطیع محض مى دانست. چنانکه به مناسبتى کسى به ایشان عرض کرد: *يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَ فَنَبِيٌّ أَنْتَ؟ فَقَالَ: وَيْلَكَ إِنَّمَا أَنَا عَبْدٌ مِنْ عَبِيدِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله وسلم).‏* [15] «اى امیرمومنان پس تو پیامبر هستى؟ فرمود: واى بر تو! من بنده اى از بندگان پیامبر اکرم (محمد ص) هستم!». *5- موقعیت علمى (امام علیه السلام)* الف: از محضر پیامبر کمال استفاده را برد. حضرت که از طفولیت تا واپسین لحظات عمر *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* ملازم ایشان بود، بیشترین بهره علمى را از مکتب عالى نبوّت برد. *امام (علیه السلام)* مى فرمایند: *لَيْسَ كُلُّ أَصْحَابِ رَسُولِ اللَّهِ (ص) يَسْأَلُهُ وَ يَسْتَفْهِمُهُ حَتَّى إِنْ كَانُوا لَيُحِبُّونَ أَنْ يَجِي‏ءَ الْأَعْرَابِيُّ أَوِ الطَّارِي فَيَسْأَلَهُ ص حَتَّى يَسْمَعُوا كَلَامَهُ وَ كَانَ لَا يَمُرُّ بِي مِنْ ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ إِلَّا سَأَلْتُهُ عَنْهُ وَ حَفِظْتُهُ فَهَذِهِ.* [16] «این طور نبوده که همه اصحاب *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* از او پرسش کنند و استفهام نمایند؛ عده اى دوست داشتند اعرابى یا سائلى بیاید و از آن حضرت چیزى بپرسد و آنها پاسخ آن را بشنوند و بهره بگیرند. اما من هر چه از خاطرم مى گذشت از او مى پرسیدم و حفظ مى نمودم». ابن ابى الحدید در شرح این فراز از بیانات امام مى نویسد: *وَ اعْلَم أَنَّ أَمِيرَ المُؤْمِنِينَ (علیه السلام) کَانَ مَخْصُوصاً مِنْ دُونِ الصَّحَابَةِ رِضْوَانُ اللهِ عَلَيْهِمْ بِخَلَوَاتٍ کَانَ يَخلُو بِهَا مَعَ رَسُولِ اللهِ (صلی الله علیه و آله وسلم) .....* [17] «بدان که *امیرمؤمنان علی (علیه السلام)* نسبت به *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* ویژگى هایى داشت که دیگر صحابه آن ویژگى ها را نداشتند: او با *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* انس و خلوتى داشت که هیچ کس نمى دانست در آن لحظات بین آن دو چه مى گذرد. از معانى قرآن و کلام پیامبر بسیار از حضرتش مى پرسید، اگر او سوال نمى کرد، پیامبر خود او را تعلیم مى داد و آگاه مى ساخت؛ در حالى که هیچ کدام از صحابه *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* چنین نبودند. آنان چند گروه بودند: 1ـ گروهى که خود از *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* سوال نمى کردند، ولى دوست داشتند کسى بیاید از *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* چیزى بپرسد تا آنها نیز بشنوند و بهره ببرند. 2ـ گروهى از فهم ناچیزى برخوردار بودند و در بحث و کسب علم همتى کم داشتند. (ص دو)