یادم ایامی... چه روزهای زیبایی بود... جنگ بود ، بمباران بود ، ترور بود اتوبوس نبود ، مینی بوس نبود، هواپیما برای همه مون آرزو بود، کسی نمی دونست هتل کجاست، همه مدرسه دولتی میرفتن، علت غیبت بعضی دانش آموزها و معلم ها شهادت بود، کسی رستوران نمی رفت، چلوکباب یک غذای حسابی بود، بهترین تفریح مهمانی بود ، سر سفره ها همیشه سبزی بود، بچه ها همیشه توی کوچه بودن و بازی ها بی نهایت واقعی بود، لیگ فوتبال محلات از لیگ برتر جدی تر بود، تلویزیون ۲ تا کنال داشت، جمعه ها همه فیلم سینمایی میدیدن، خواهر ها بی نهایت مهربون و برادرها بی نهایت پشتیبان و حامی بودن، پسرها خیلی زود مرد میشدن یا میرفتن سرکار یا میرفتن جبهه، دختر ها خیلی زود مادر میشدن و خیلی زودتر همسر شهید، یتیم زیاد بود ولی یتیم خونه خیلی کم بود، خدا توی زندگی ها خیلی پررنگ بود ووو خلاصه حسابی فرق کردیم. حالا باید دید چه قدر از این تفاوت ها بر اثر تغییر متعارف فرهنگ زندگی در طول زمان بوده و چقدر بر اثر تهاجم فرهنگی... .