📚 مطالعه کنید 📝 یادداشت: مهدی جمشیدی، کنش اجتماعی و انگیزش عمومی مدتی پیش بود که دکتر مهدی جمشیدی (عضو هیئت‌ علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی) به عنوان یکی از ظرفیت‌های علمی - معرفتی انقلاب اسلامی به دلایلی، عرصه‌ی فعالیت‌های رسانه‌ای و عمومی را کنار گذاشت. پس از آن بود که دیدگاه‌های مختلفی نسبت به تصمیم ایشان مطرح شد از اینکه: 🔸 «قدر وی دانسته نشد و سایر افراد انقلابی و جریان نخبگانی، آنگونه که باید حمایت نکردند»؛ تا اینکه 🔹 «اساساً کسی که برای انقلاب کار می‌کند باید مجاهدانه در برابر ناملایمات، سختی‌ها و فتنه‌ها بایستد و مقاوم باشد». 💠 اما نیت من، بیان یک آسیب از منظر آسیب‌شناسی پدیده‌ای است که باعث شده جمشیدی‌ها با آن مواجه باشند. سنت نانوشته‌ی فرهنگ اجتماعی، چنین شده که اگر کسی میان خود و مردم فاصله گذارد و دسترس‌ناپذیر یا سخت دسترس‌پذیر باشد و به اصطلاح کلاس و پرستیژ داشته باشد، نوعی احترام ویژه و مقبولیت عمومی می‌یابد. اما اگر در عالی‌ترین سطوح علمی، اخلاقی، مبنایی و ... باشد ولی به طرق مختلف نظیر سخنرانی عمومی در مساجد یا ارتباط از طریق پیام‌رسان در فضای سایبر، فاصله‌ی خود را با مردم کم کرده و حتی به صفر برساند و آنقدر دسترس‌پذیر باشد که مخاطب به سادگیِ ارسال یک پیام در پیام‌رسان بتواند با وی ارتباط مستقیم برقرار کند؛ نه تنها موجب ارزش بیشتر وی نمی‌شود بلکه نوعی کم‌ارزش‌انگاری از سوی جامعه و بخش چشمگیری از همان مخاطبان نسبت به وی روا می‌گردد. ❇️ از سوی دیگر ده‌ها و حتی صدها حسن و ویژگی مثبت وی دیده نمی‌شود اما به صرف یک اشتباه ولو ساده و پیش پا افتاده، انواع هجو، تخریب، هجمه و ... علیهش صورت می‌گیرد. ✴️ حال پرسش مهم این است که: آیا جامعه‌ی ما اینچنین کد می‌دهد که در حوزه‌ی کنش‌گران حقیقی (و نه حقوقی، نظیر سیاست‌مداران و مسئولان) افراد غیر مردمی را بیشتر عزیز می‌دارد؟! ⭕️ و پرسش بسیار مهم و اولی این است که: در اینجا وظیفه و تکلیف یک نخبه‌ی انقلابی از سویی و دستگاه‌ها و نهادهای رسمی کشور از سوی دیگر چیست؟ ⬅️ نگاه عمیق‌تر به این آسیب شایع و مهم چنین می‌نمایاند که این بدفرهنگیِ اجتماعی، توسط خود دستگاه‌ها، نهادها و ساختارهای رسمی شکل گرفته و به جامعه تسری یافته است. دستگاه‌هایی که عموماً برای دسترسی به یک فرد پرستیژدار، ولو که از حیث سواد و بینش، معمولی باشد، هزینه‌های مادی و معنوی چشمگیر متحمل می‌شوند اما برای نخبگان کم‌نظیر و حتی بی‌نظیر که بی‌تکلف هستند، هیچ اولویت و بعضاً حتی احترام عرفی نیز قائل نیستند. مرور که می‌کنم و مصادیق متعدد را به یاد می‌آورم، می‌بینم که ما با یک سندروم خطرناک مواجه هستیم: 🔴 سندروم بی‌ارزش‌سازی مردمی‌ها و تکریم غیرمردمی‌ها❗️ 💎 اما برای کسانی که قائل به تکلیف هستند، همین کفایت می‌کند که «عزت و ذلت دست خداست» 💎 سنت خداوند چنین است که تمدن ما به سرانجام نمی‌رسد، مگر از طریق عجین شدن نخبگانِ انقلابی با لایه‌های مختلف مردم برای تحقق امت مهدوی. ✍️ تمدن‌نگار | شکوهیان‌راد @SHRChannel 🌐 لینک: https://eitaa.com/joinchat/2793996420C418ac5a508