انواع مدیوم ها ۱- مدیوم های آثار فیزیکی چنین مدیوم هایی مخصوصا برای وقوع پدیده های مادی و محسوس استعداد دارند، مانند حرکت کردن اجسام، ایجاد اصوات و غیره. افراد این گروه را به دو دسته تقسیم می‌شوند: گروه اول مدیوم های آگاه گروه دوم مدیومهای نا آگاه مدیوم های آگاه کسانی هستند که به استعداد خودشان آگاهی دارند و اراده بر تولید پدیده می کنند. در بین اینگونه مدیوم ها بسیار به ندرت افرادی یافت می گردد  که با میل و اراده خودشان میتوانند آثاری فوق العاده مانند تعلیق فضائی اجسام سنگین و انتقال هوائی آنها و مخصوصا پیدایش اشباح و تجسم ارواح را سبب شوند. مدیوم هایی که برای مخابره با عالم نامرئی از طریق نویسندگی یا گویندگی استعدادی دارند معمولا برای تولید آثار فیزیکی کمتر مستعد میباشند. استطاعت مدیومی هر قدر از یک جهت قوی تر است بهمان نسبت در جهت دیگر ضعیف تر خواهد بود. مدیوم های نا آگاه که آنها را مدیوم های طبیعی هم گفته اند، کسانی هستد که استعدادشان بدون توجه و اراده خودشان بکار گرفته میشود. اینگونه افراد به هیچ وجه واقف به استعداد خود نیستند و هر اثر عادی هم که در جوارشان پدید آید از لحاظ آنها شگفت و غیر عادی نخواهد بود و چنان است که گوئی این قبیل حوادث بمنزله جزئی از وجود خودشان است. استعداد مدیومی ممکن است ناآگاهانه در هر سنی متجلی شود حتی در سنین کودکی و نوجوانی. استعداد ناآگاه مدیومی نفسا نمی تواند نشانه نوعی بیماری باشد چون به هیچ وجه مباینت با سلامت کامل ندارد. پس اگر یک مدیوم ناآگاه احیانا بیمار شود علت کسالتش را باید جای دیگر جستجو نمایند، زیرا به تجربه ثابت شده است که هیچ اقدام درمانی قادر نیست استعداد مزبور را بکلی نابود سازد. البته در بعضی از موارد امکان دارد که این خاصیت بدنبال ضعف مزاج بیشتر تجلی کند، ولی در هر حال نمی تواند علت بیماری تلقی شود. اما اگر یک مدیوم نا آگاه به استعداد خود واقف شود و استفاده افراطی از آن کند آنوقت البته ممکن است برایش زیان آور شود. چون افراط در تولید آثار فیزیکی مستلزم اخراج سیالات حیاتی از بدن به مقادیر زیاد میباشد که احیانا ضعف نیروی جسمانی را بدنبال میاورد. ۲- مدیوم های سمعی اینگونه مدیوم ها گفتار ارواح را میشنوند. گاهی اوقات صدائی است که در ذهن و در وجودشان طنین انداز میشود و اوقات دیگر صدائی مانند صوت انسان زنده است که واضح و روشن از خارج بگوششان میرسد. مدیوم های شنوا میتوانند مستقیما با ارواح گفتگو کنند و با بعضی ارواح که سابقه ارتباط دارند بلافاصله از لحن صدا هویتشان را تشخیص میدهند. افراد دیگر هم از طریق مدیوم های شنوا می توانند با آشنایان روحی ارتباط یابند و در این صورت مدیوم واسطه مکالمه آنها خواهد بود. ۳- مدیوم های کلامی مدیوم های شنوا فقط آنچه را میشنوند بازگو میکنند، در صورتیکه مدیوم های گویا غالبا خودشان چیزی نمی شنوند بلکه اندام صوتی آنها مستقیما در اختیار روح قرار میگیرد. مانند : مدیوم های نویسنده ای که دستشان تحت فرمان مستقیم روح کتابت میکند. وقتیکه روح بخواهد با افراد زنده وارد ارتباط شود از هر عضو مدیوم که برای برقراری رابطه مستعد است استفاده خواهد کرد، یعنی یک مدیوم دستش وسیله ارتباط خواهد بود. دیگری گفتارش وسیله تبادل افکار میشود و سومی از طریق شنوائی واسطه اجرای مقصود میگردد. مدیوم های گویا معمولا بدون اینکه به گفتارشان توجهی داشته باشند سخن میگویند و غالبا مطالبی بر زبان جاری میسازند که بطوری فاحش دور از افکار و معلوماتشان بوده و حتی گاهی خارج از محدوده ادراکشان میباشد. این مدیوم ها با آنکه به هنگام بیداری و در حال طبیعی سخن میگویند اما موضوع گفتارشان را بندرت بخاطر میسپارند. زبان و حنجره این مدیومها ادواتی هستند که به هنگام ارتباط تحت اختیار روح قرار میگیرند و اشخاص ثالث هم ممکن است از آن طریق با موجودات عالم نامرئی تبادل افکار کنند. حالت بی خبری همیشه در مدیومهای گویا جنبه مطلق ندارد و افرادی از آنها گاه در لحظه ادای سخن از طریق الهامی به گفتارشان توجه پیدا میکنند. این مورد هم تنوعی از حالات مدیوم است ۴- مدیوم های حساس مدیوم حساس به کسی می گویند که حضور ارواح را به طریقی نامعین احساس نماید و گاه چنان است که گوئی ارواح دست و پای مدیوم را آهسته لمس میکنند، حالتی است که خصوصیات مشخصی ندارد و معمولا مدیوم ها همگی باید تا حدی حساس باشند. در واقع حساسیت یک نوع خاصیت عمومی مدیومها می باشد و یک استطاعت مقدماتی است که لازمه هر نوع استعداد دیگر است. ضمنا حساسیت مدیومی را نباید با تاثیرات جسمی یا عصبی اشتباه کرد، زیرا اشخاصی هستند که با وجود اعصاب قوی کمابیش مجاورت ارواح را احساس میکنند و بلعکس افرادی هم هستند که بسیار تاثیر پذیر بوده ولی هرگز حضور ارواح را متوجه نمی شوند. @olloomeGharibe