ایران، افاغنه و UNHCR/ بخش دوم ❇️ب) تحصیل به فرمان UNHCR، کل دانش آموزان باید بدون در نظر گرفتن اسناد و مدارک، به آموزش دبستان و دبیرستان دسترسی داشته باشند. پناهندگان و مهاجران فاقد مدارک هم باید دوشادوش ایرانی‌ها تحصیل کنند. تحصیلات عالیه هم برای ایشان، قابل دستیابی است. دولت ایران در سال 2016، هزینه‌ای را که پناهنده‌ها برای تحصیل می‌پرداختند، حذف کرد تا رایگان درس بخوانند (چرا؟) 🔸اسفند 1402 اعلام شد که در سال تحصیلی گذشته، حدود 1 میلیون دانش‌آموز ایرانی از تحصیل بازمانده‌اند که خوب لابد چون افغانی نیستند، خیلی اهمیت ندارند. اگر این رقم را در کنار ترک تحصیل‌های دوران کرونا -به خاطر نداشتن تبلت و موبایل- در نظر بگیرید، در می‌یابید که تعداد بازماندگان از تحصیل ایرانی، بسیار بیش از اینهاست. 🔹طبق اصل 30 قانون اساسی: دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفائی کشور بطور رایگان گسترش دهد. چرا به جای آن‌که این اصل برای ملت ایران عملی شود، در حال عملی شدن برای افغانهای اجنبی است؟ 🔸اصلی که تقریباً سالهاست از بین رفته. حداقل در تهران، تمام مدارس دولتی رقمی را دریافت می‌کنند (من امسال برای فرزند خودم، 600هزار تومان برای تحصیل در دبستان دولتی دادم. هزینهء مدارس دولتی هیئت امنایی، بیش از این‌هاست و بحث غیر انتفاعی‌ها هم که بماند...) 🔹این فقط UNHCR نیست که در امر تحصیل افاغنه به ما فرمان می‌دهد، سایر نهادهای ملل متحد، مثل یونیسف هم، چنین می‌کنند. آیا اگر این نهادهای بین‌المللی، تلاش‌های خود را متمرکز بر گسترش تحصیل در خود افغانستان می‌کردند، منطقی‌تر نبود و سبب پیشرفت خود افعانستان نمی‌شد؟ 🔸تکرار می‌کنم که این سبک عملکردهای ناعادلانه، سبب آن می‌شود که من ایرانی در کشور خودم، حس شهروند درجه 2 بودن را داشته باشم. 🔹 البته وقتی استقلال کشور فراموش شود و این سازمان‌های بین‌المللی باشند که به ما امر و نهی کنند و برای‌مان تصمیم بگیرند، چنین مواردی اجتناب‌ناپذیر است! ادامه دارد، ان‌شاء الله! 🆔@CoronaDeception 🌐لینک کانال: https://eitaa.com/joinchat/93192196Cac05c503bc