✅ کنگرۀ وینِ قرن بیست‌ویکمی در خاورمیانه؛ اعراب آغوش خود را برای اسد باز کرده‌اند؟ قسمت (۱) شورای آتلانتیک 🔸 برخی‌ها تشدید تنش‌ها بین غرب با محور «روسیه-چین-ایران» را به شرایط سال 1914 تشبیه می‌کنند که کوچک‌ترین حادثه‌ای می‌تواند منجر به یک درگیری‌  بزرگ شود. برخی دیگر، الحاق خاک اوکراین به روسیه را با تسلط آلمان بر سودتلند در چکسلواکی در سال 1938 قیاس می‌کنند. 🔹 یا در مثالی دیگر، افزایش توان نیروی دریایی چین در اقیانوس آرام که چالشی برای برتری آمریکا در این منطقه است بی‌شباهت با رقابت تسلیحاتی میان انگلیس و آلمان در مقطع قبل از جنگ جهانی اول ارزیابی نمی‌شود. حتی عده‌ای نام حملات تروریستی 11 سپتامبر را «پرل هاربر» قرن بیست‌ویکم گذاشته‌ بودند. 🔸 یک نمونۀ دیگر که امروز می‌توانیم آن را با مقایسه‌کردن با رویدادی مشابه در گذشته فهم کنیم، عجلۀ کشورهای عربی برای عادی‌سازی روابطشان با بشار اسد است. امارات اکنون چند سالی هست که به برگرداندن اسد به شرایط عادی علاقه دارد، با این که حکومت اسد [از نگاه غرب] متهم به جنایات جنگی و نقض فاحش حقوق بشر و آواره‌کردن اجباری 13 میلیون سوری است. 🔺 چهار سناریوهای روی میز 🔸 چهار پاسخ به این مسئله داده شده است. پاسخ اول که تکراری است و چندان هم قابل اتکا نیست این است که کشورهای عربی به این نتیجه رسیده‌اند که تنش‌زدایی و هماهنگی منطقه‌ای با ایران و ترکیه بیشتر در خدمت منافع آنهاست تا درگیری با آنها. 🔹 پاسخ دوم این است که کشورهای عربی خصوصاً امارات به قراردادهای پرسود بازسازی سوریه نظر دارند. اما مشکل این پاسخ این است که چه کسی قرار است این پول‌ها را پرداخت کند؟ سوریه پولی ندارد، ایران درگیر مشکلات اقتصادی خودش است، و چین نیز علاقه‌ای با سرمایه‌گذاری در مناطق جنگ‌زده ندارد. 🔸 پاسخ سوم این است که تمامی این کشورها اقتدارگرا هستند و بنابراین تمایل دارند با یکدیگر متحد باشند. این ایده قابل‌درک است اما کافی و قانع‌کننده نیست. 🔹 پاسخ چهارم نیز این است که کشورهای عربی با احیای روابط خود با سوریه، به دنبال متعادل‌کردن نفوذ ایران در این کشور هستند. اما این در حالی است که ایران از این عادی‌سازی استقبال کرده است منبع https://www.atlanticcouncil.org/blogs/menasource/arab-states-are-normalizing-with-the-assad-regime-this-is-the-middle-easts-1936-moment/ 🔹روایت آنسوی ماجرا | @onsoo_ir