1⃣خداشناسی ♦️سپاس خداوندی را سزاست كه آفريننده بندگان، و گستراننده زمين، و جاری كننده آب در زمينهای پست، و روياننده گياه در كوهها و تپه های بلند می باشد، نه اول او را آغازی و نه ازلی بودن او را پايانی است، آغاز هر چيزی و جاويدان است، و پايدار و ماندگار بدون مدت و زمان است، پيشانی بندگان برابر عظمت او به خاك افتاده، و لبها در اعتراف به يگانگی او در حركتند. به هنگام آفرينش، برای هر پديده ای حد و مرزی قرار داد، تا برای وجود بی نهايت او همانندی نباشد، گمانها خدا را به اندازه ها و حركتها و اندامها و آلتها نمی توانند اندازه گيری نمايند. نمی توان گفت: خدا از كی بود؟ و تا كی خواهد بود؟ وجود آشكاری است كه نمی توان پرسيد: از چيست؟ و حقيقت پنهانی است كه نمی توان پرسيد؟ در كجاست؟ نه جسم است كه او را نهايتی باشد، و نه پوشيده ای كه چيزی او را در بر گرفته باشد، به موجودات آنقدر نزديك نيست كه به آنها چسبيده، و آنقدر دور نيست كه جدا و بريده باشد. بر خداوند، خيره نگريستن بندگان، و بازگشتن لفظی به زبان، نزديك شدن به تپه ای، گام برداشتن در تاريكی شب، راه رفتن در مهتاب كه نور می افشاند، و درخشش خورشيدی كه پس ماه طلوع می كند، و با طلوع و غروبش، و آمدن شب و روز، چرخ زمان می گردد و تاريخ ورق می خورد، همه و همه پنهان نيست خدا پيش از هر نهايت و مدت، و فراتر از هرگونه حساب و شمارش است، خدا والاتر از آنچه می باشد كه عقلهای عاجز تشبيه كنندگان تصور می كند، از صفات پديده ها و اندازه ها و قطرها كه برای موجودات مادی پندارند، و جايگاههایی كه برای آن در نظر می گيرند، زيرا حد و مرز و اندازه، شايسته پديده هاست و به غير خدا تعلق دارد. 2⃣ وصف آفرينش ♦️ پديده ها را از موادی ازلی و ابدی نيافريد، بلكه آنها را از نيستی به هستی آورد، و برای هر پديده ای حد و مرزی تعيين فرمود، و آنها را به نيكوترين صورت زيبا، صورتگری نمود، چيزی از فرمان او سرپيچی نمی كند، و خدا از اطاعت چيزی سود نمی برد، علم او به مردگانی كه رفتند. چونان آگاهی او به زندگانی است كه هستند، و علم او به آسمانهای بالا چونان علم او به زمينهای زيرين است. 3⃣شگفتی آفرينش انسان ♦️ای انسان! ای آفريده راست قامت، ای پديده نگاهداری شده در تاريكيهای رحمهای مادران، قرار داده شده در پرده های تو در تو، آغاز آفرينش تو از گل و لای بود، و سپس در جايگاه آرامی نهاده شدی تا زمانی مشخص و سرآمدی تعيين شده و آنگاه كه در شكم مادرت حركت می كردی، نه دعوتی را می توانستی پاسخ گویی، و نه صدایی را می شنيدی. سپس از قرارگاهت بيرون كردند و به خانه ای آوردند كه آن را نديده بودی و راههای سودش را نمی دانستی، پس چه كسی تو را در مكيدن شير، از پستان مادر هدايت كرد؟ و به هنگام نياز جايگاههای طلب كردن و خواستن را به تو شناساند؟ هرگز، آن كس كه در توصيف پديده ای با شكل و اندازه و ابزار مشخص درمانده باشد، بدون ترديد از وصف پروردگارش ناتوانتر، و از شناخت خدا با حد و مرز پديده ها دورتر است. 📜 #نهج_البلاغه، #خطبه163 https://eitaa.com/oshaghalhosein_313 ┄┅═══••✾❀✾••═══┅┄