✡ مولانا و داستان «وزیر یهودی» (1) 1⃣ حکمرانی یهودی است که اتباع او مسیحی شده‌اند و وی با خشونت به قلع‌و‌قمع ایشان مشغول است: 🔸 بود شاهی در جهودان ظلم‌ساز 🔸 دشمن عیسی و نصرانی‌گداز 🔹 عهد عیسی بود و نوبت آنِ او 🔹 جان موسی او و موسی جان او 🔸 شاه از حقد جهودانه چنان 🔸 گشت اَحْوَل، کالأمان یا رب امان 🔹 صد هزاران مؤمن مظلوم کُشت 🔹 که پناهم دین موسی را و پُشت 2⃣ این کشتارها نتیجه نمی‌دهد و روز به روز بر شمار گروندگان به آئین مسیح افزوده می‌شود تا سرانجام وزیر او خدعه‌ای می‌اندیشد. وزیر به شاه توصیه می‌کند که به وی اتهام مسیحی‌شدن وارد کند و به این بهانه گوش و دست او را ببُرد و بینی‌اش را بشکافد و برای اعدام به پای طناب دار ببرد و سپس با شفاعت آزادش کند. بدین‌سان، وزیر به جایگاهی چنان احترام‌آمیز دست می‌یابد که بتواند در مسیحیان نفوذ کند و حتی در رأس ایشان جای گیرد: 🔸 گفت ای شه گوش و دستم را ببُر 🔸 بینی‌ام بشکاف اندر حکم مُر 🔹 بعد زآن در زیرِ دار آور مرا 🔹 تا بخواهد یک شفاعت‌گر مرا 🔸 آن گهم از خود بران تا شهرِ دور 🔸 تا دراندازم در ایشان شرّ و شور 3⃣ شاه طبق نقشه‌ی فوق عمل می‌کند و وزیرِ دست و گوش بریده و بینی شکافته را به اتهام مسیحی‌شدن به میان نصرانیان می‌راند و وزیر خود را قربانیِ گروش به دین عیسی و عالِم به اسرار آن جا می‌زند: 🔸 پس بگویم من به سِرّ نصرانیم 🔸 ای خدای رازدان می‌دانِیَم 🔹 شاه واقف گشت از ایمان من 🔹 وز تعصب کرد قصد جان من 🔸 گر نبودی جان عیسی چاره‌ام 🔸 او جهودانه بکردی پاره‌ام 🔹 بهر عیسی جان سپارم سَر دهم 🔹 صد هزاران منّتش بر خود دهم 🔸 جان دریغم نیست از عیسی ولیک 🔸 واقفم بر عِلم دینش نیک نیک 🔹 حیف می‌آید مرا کآن دین پاک 🔹 در میان جاهلان گردد هلاک 🔸 شکر ایزد را و عیسی را که ما 🔸 گشته‌ایم آن دین حق را رهنما 🔹 از جهود و از جهودی رسته‌ام 🔹 تا به زُنّاری میان را بسته‌ام 🔸 دور دور عیسِي است ای مردمان 🔸 بشنوید اسرار کیش او به جان 4⃣ بدین‌سان، یهودیِ خدعه‌گر در میان مسیحیان جایگاهی رفیع می‌یابد: 🔸 صد هزاران مرد ترسا سوی او 🔸 اندک اندک جمع شد در کوی او 🔹 او بیان می‌کرد با ایشان به راز 🔹 سرّ انگلیون و زِنّار و نماز 🔸 او به‌ظاهر واعظ احکام بود 🔸 لیک در باطن صفیر و دام بود 🔹 دل بدو دادند ترسایان تمام 🔹 خود چه باشد قوّت تقلید عام 🔸 در درون سینه مِهرش کاشتند 🔸 نایب عیسی‌ش می‌پنداشتند! 5⃣ وزیر شش سال در میان مسیحیان زیست و با تزویر به مولا و مقتدای ایشان بدل شد. تا سرانجام شاه به او پیام داد که: "وقت آمد، زود فارغ کن دلم." .