🔰 از ابراهیم بن هاشم نقل شده است: عبداللّه بن جُندَب را [در روز عَرَفه] در «توقّفگاه [عرفات]» ديدم. ايستادنى به اين زيبايى نديده بودم: يكسره دستانش را به سوى آسمان بركشيده بود و اشك‌هايش بر گونه‌هايش سرازير مى شد و به زمين مى رسيد. چون مردم به راه افتادند، به او گفتم:«اى ابامحمّد! ايستادنى به زيبايى ايستادن تو نديده بودم». پاسخ داد: «به خدا سوگند، جز براى برادرانم دعا نمى كردم؛ چون امام كاظم عليه السلام مرا آگاه ساخت كه هر كه در غيابِ برادرش براى او دعا كند، از عرش او را ندا مى دهند: براى تو صد هزار برابر آن است. لذا ناخوش داشتم كه صد هزار دعاى مستجاب را براى يك دعا كه نمى دانم مستجاب مى شود يا نه، واگذارم». 📚 الکافی/ ج ۴، ص ۴۶۵