طبق افسانه های محلی، شاهزاده این منطقه به مردم خود دستور می دهد تا گنجینه ها را در بالای کوه دفن کنند. به این ترتیب او گنجینه ها را از افتادن به دست مهاجمان خارجی محافظت می کند. در زبان ارمنی گنج را گندز و بالای کوه را سار می نامند. از این رو نام این کوهها بعدها به گندزسر، گنجسار تبدیل شد. به مرور زمان در میان پارسیان همسایه نام گندزسر به زنگزور تبدیل شد (چون در فارسی صدای «دز» وجود ندارد). این ادعای مورخان ارمنی است. توجه داشته باشیم که در زبان فارسی کلمه های گنج و سر وجود دارد. یعنی حتی اگر صحت ادعای ارمنی را بپذیریم، این نام ارمنی نیست، بلکه فارسی است. چون قدمت زبان فارسی از زبان ارمنی بیشتر است و از نظر تأثیرگذاری منطقی تر است که زبان فارسی بر زبان ارمنی تأثیر بگذارد. همچنین بسیاری از نام‌های قدیمی دیگر آبادی‌های منطقه، نام‌های ایرانی بوده‌اند که اغلب آنها با پسوند -وان ختم می‌شدند. وان پسوند فارسی به معنای مکان است. این پسوند شامل شیروان، کیتوان (به جای کندو)، لیقوان، سراوان، شیسوان، نخجوان و ... می باشد. ما همچنین نام هایی مانند به عنوان مثال نام اصلی شهر کاکاران در ارمنستان گاجوان بوده و بعداً به کاکاران تغییر یافته است که در زبان ارمنی به معنای جای دلیر است. نسخه دیگر به شرح زیر است؛ امیر تیمور که متوجه شد ناقوس کلیسای قدیمی به نام صومعه تاتف به مردم هشدار می دهد، به مغولان دستور داد که ناقوس را به صدا درآورند تا مردم به خیابان ها بیایند. مردمی که به خیابان ها هجوم آورده اند به یکدیگر می گویند زنگ به صدا درآمده است! زنگ زور در فارسی به معنای زنگ قوی، زنگ قدرت مند است. بر اساس این ادعا، نام زنگزور فارسی می باشد.