در بهشت حتی از نظر نعمت های مادی یکنواختی در کار نیست! ببینید در جایی انسان به پوچی و یکنواختی بر می خورد که دیگر هدف و آینده ای برای خود نداشته باشد، می بینید که معمولا انسان های طبقه متوسط و فقیر کمتر به پوچی بر میخورند، بیشتر ثروتمندان هستند که به یکنواختی ملال آور مبتلا می شوند چون امید در آنها دیگر می میرد، اما انسانی که همواره به دنبال خرید خانه است، به دنبال خرید ماشین است و... چون امید به بهبود وضعیتش در آینده دارد زندگی برایش ملال آور نیست، نعمت های اخروی هم نامحدود هستند، یعنی انسان به هر چه برسد باز می تواند چیز جدیدی طلب کند و این سلسله نهایت ندارد. خستگی و ملال آور بودن زندگی در جایی است که زندگی کاملا رنگ و بوی مادیت به خود بگیرد، چون نفس انسان بی نهایت طلب است و هرگز امور محدود نمی توانند او را اقناع کنند چیزی می تواند مانع خستگی و یکنواختی شود که آن هم مانند طلب انسان بی نهایت باشد، به همین خاطر انسانهای عارف و عاشق هرگز احساس پوچی نمی کنند، امثال امام خمینی(ره) و آیت الله بهجت(ره) و ... چرا که معنویات و عشق به خداوند نامحدود است. بنابراین اینکه این نعمت ها عنوان کرامت الهی دارند مانع خستگی انسان میشود. اینکه در قرآن و روایات بیشتر از باغ و بوستانهای بهشت گفته شده به خاطر گرایش انسانهاست وگرنه بالاترین نعمت بهشت طبق قرآن کریم مقام رضوان الهی است یعنی انسان ها اگرچه ممکن است قبل از ورود به بهشت برای رسیدن به نعمتهای مادی آن تلاش و عبادت کنند اما وقتی وارد آن شدند قطعا بزرگترین نعمت برایشان لقاء خود خداوند است، نعمتی که مانع از هرگونه ملالت و خستگی است. ✍سیدعادل مکتوفی ‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌ ‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌🔰 @p_eteghadi 🔰