🔸ادامه 👇 ❕اشتباه بزرگى كه دامنگير مادى ‏ها در اينگونه استدلالات شده اين است كه «ابزار كار» را با «فاعل كار » اشتباه كرده‏ اند. براى اين‏كه بدانيم چگونه آنها ابزار را با كننده كار اشتباه كرده‏ اند، اجازه دهيد يك مثال بياوريم (دقت كنيد). ❕از زمان «گاليله» به اين طرف تحولى در مطالعه وضع آسمان‏ها پيدا شد. گاليله ايتاليائى به كمك يك عينك ساز، موفق به ساختن دوربين كوچولوئى شد ولى البتّه گاليله بسيار خوشحال بود و شب هنگام كه به كمك آن به مطالعه ستارگان آسمان پرداخت، صحنه شگفت ‏انگيزى در برابر چشم او آشكار گرديد كه تا آن روز هيچ انسان ديگرى نديده بود، او فهميد كشف مهمى كرده است و از آن روز به بعد كليه مطالعه اسرار جهان بالا به دست انسان افتاد! 👌تا آن روز انسان شبيه پروانه ‏اى بود كه فقط چند شاخه اطراف خود را مى‏ ديد، اما هنگامى كه دوربين را به چشم گرفت، مقدار قابل ملاحظه‏ اى از درختان اطراف خود را در اين جنگل بزرگ آفرينش نيز مشاهده كرد. 🔸اين مسأله به تكامل خود ادامه داد تا اينكه دوربين‏هاى بزرگ نجومى ساخته شد كه قطر عدسى آنها چندين متر بود. آنها را بر فراز كوه‏هاى بلند كه در منطقه مناسبى از نظر صافى هوا قرار داشت نصب كردند، اين دوربين‏ها كه مجموع دستگاه آنها گاهى به اندازه يك عمارت چند طبقه مى ‏شد عوالمى از جهان بالا را به انسان نشان داد كه چشم عادى حتّى يك هزارم آن را نديده بود. ❕حال فكر كنيد اگر روزى تكنولوژى بشر اجازه ساختمان دوربين‏هايى به قطر يكصد متر با تجهيزاتى به اندازه يك شهر دهد، چه عوالمى بر ما كشف خواهد شد؟! اكنون اين سؤال پيش مى ‏آيد كه اگر اين دوربين‏ها را از ما بگيرند به طور قطع بخشى يا بخش‏هايى از معلومات و مشاهدات ما درباره آسمان‏ها تعطيل خواهد شد، ولى آيا بيننده اصلى، ما هستيم يا دوربين است؟! ❔آيا دوربين و تلسكوپ ابزار كار ماست كه بوسيله آن مى ‏بينيم و يا فاعل كار و بيننده واقعى است؟! ❕در مورد مغز نيز هيچ‏كس انكار نمى‏ کند كه بدون سلول‏هاى مغزى انجام تفكر و مانند آن ممكن نيست، ولى آيا مغز ابزار كار روح است؟ يا خود روح است؟! 👌كوتاه سخن اينكه: تمام دلائلى كه مادى ‏ها در اينجا آورده ‏اند، فقط ثابت مى ‏كند كه ميان سلول‏هاى مغزى و ادراكات ما، ارتباط وجود دارد. ولى هيچكدام از آنها اثبات نمى‏ كند كه مغز انجام دهنده ادراكات است نه ابزار ادراك (دقت كنيد). ❗️و از اينجا روشن مى‏ شود اگر جسم مرده چيزى نمى‏ فهمد، به خاطر اين است كه ارتباط روح آنها با بدن از بين رفته، نه اينكه روح، فانى شده است، درست همانند كشتى يا هواپيمائى كه دستگاه بى ‏سيم آن همه از كار افتاده است، كشتى و راهنمايان و ناخدايان كشتى وجود دارند اما ساحل ‏نشينان نمى‏ توانند با آنها رابطه ‏اى برقرار سازند، زيرا وسيله ارتباطى از ميان رفته است. 👌یکی از دلائل که براى استقلال روح مى ‏توان ذكر كرد، مسئله وحدت شخصيت در طول عمر آدمى است. ما در هر چيز شك و ترديد داشته باشيم در اين موضوع ترديدى نداريم كه «وجود داريم». «من هستم» و در هستى خود ترديد ندارم، و علم من به وجود خودم به اصطلاح «علم حضورى» است، نه علم «حصولى» يعنى من پيش خود حاضرم و از خودم جدا نيستم. ❕به هر حال، آگاهى ما از خود از روشن‏ترين معلومات ماست، و احتياج به استدلال ندارد اين از يكسو. 👌از سوى ديگر اين «من» از آغاز تا پايان عمر يك واحد بيشترى نيست، «من امروز» همان «من ديروز» همان «من بيست سال قبل» مى‏باشد. «من از كودكى تاكنون يك نفر بيشتر نبوده ‏ام» من همان شخصى هستم كه بوده ‏ام و تا آخر عمر نيز همين شخص خواهم بود، نه شخص ديگر، البتّه درس خوانده‏ ام، با سواد شده ‏ام، تكامل يافته ‏ام، و باز هم خواهم يافت، ولى يك آدم ديگر نشده ‏ام، و به همين دليل همه مردم از آغاز تا پايان عمر مرا يك آدم مى‏شناسند، يك نام دارم، يك شناسنامه دارم و ... ❕اكنون حساب كنيم و ببينيم اين موجود واحدى كه سراسر عمر ما را پوشانده چيست؟ آيا ذرات و سلول‏هاى بدن ما و يا مجموعه سلول‏هاى مغزى و فعل و انفعالات آن است؟ اينها كه در طول عمر ما بارها عوض مى ‏شوند و تقريباً در هفت سال يكبار تمام سلول‏ها تعويض مى‏ گردند، زيرا مى‏ دانيم در هر شبانه روز ميليون‏ها سلول در بدن ما مى ‏ميرد، و ميليون‏ها سلول تازه جانشين آن مى‏شود، همانند ساختمانى كه تدريجاً آجرهاى آن را برون آورند، و آجرهاى تازه‏اى جاى آن كار بگذارند، اين ساختمان بعد از مدتى بكلى عوض مى‏شود، اگر چه مردم سطحى متوجه نشوند، و يا همانند استخر بزرگى كه از يك طرف آهسته آهسته آب وارد آن مى‏شود، و از طرف ديگر خارج مى‏گردد، بديهى است بعد از مدتى تمام آب استخر عوض مى‏شود، اگر چه افراد ظاهربين توجه نداشته باشند و آن را به همان حال ثابت ببينند. 🔸ادامه 👇 🍁🌳 @p_eteghadi 🌳🍁