هدایت شده از مسجد جامع دلیجان
دیروز در مسجد این سؤال را مطرح کردم که:
🆔 @JDeliJaN
آیا خدا را می توان دید؟
همه گفتند: نه
گفتم: خیر، خدا را می توان دید ولی از توی آینه نه مستقیم
برای تبیین منظورم مثالی زدم:
یک تابلوی نقاشی را فرض کنید که روی آن نقش زیبا و ماهرانه ای از یک جنگل زیبا کشیده شده است
دو نفر آن را تماشا می کنند:
اولی می گوید: چه تصویر زیبایی! چه درختان سرسبزی! چه رنگهای دل انگیزی! و . . .
ولی دومی می گوید: چه نقّاشِ هنرمند و ماهری!
اولی با تعجّب می گوید: من که در این تابلو نقّاشی نمی بینم! او در کجای تصویر قرار دارد؟ به من هم نشانش بده
پاسخِ او این است که:
چشم دل باز کن که جان بینی
آن چه نادیدنی است، آن بینی
این تابلو برای شخص دوم که ظاهربین و سطحی نگر نیست، مانند آیینه ای است که من در آن خالقِ نقش را می بیند
به همین جهت است که باباطاهرِ برهنه گفته:
به دریا بِنگرُم، دریا: (تو) بینُم
به صحرا بِنگرُم، صحرا: (تو) بینُم
به هر جا بنگرم: کوه و در و دشت
نشان از قامتِ رعنا تو بینم
و همین جهت است که قدیمی ها وقتی جانوری عجیب یا گلی زیبا می دیدند، می گفتند: جَلَّ الخالق!
همه مخلوقات از آن جهت که مخلوق خدا هستند، جلوه ای از عظمت و قدرت الهی می باشند
و همانطور که نقش روی تابلو عین نقاش نیست ولی نقاش را نشان می دهد
زمین و آسمان و آنچه در آنهاست برای چشم حقیقت بین خدا و خالق را نشان می دهد
هر گیاهی که از زمین رویَد
وحدَهُ لا شریک لَه گوید
از امیرالمؤمنین علیه السلام پرسیدند: هل رایتَ ربَّک: آیا پروردگارت را دیده ای؟
حضرت فرمودند: لم اعبد رباً لم اره: مگر می شود خدایی که را که ندیده ام عبادت کنم؟!؟
ولی خدا را به چشم دل دیدم نه با دیده ی سر
برگ درختانِ سبز در نظرِ هوشیار
هر ورقش دفتری است معرفت کردگار
✍حجت الاسلام احمدیاسر وافی یزدی
🇮🇷 مسجد جامع دلیجان 🕌