سال‌های گذشته که بیشتر کوه می‌رفتیم و کوه می‌دیدیم، زمان کوهنوردی و صعود، سوال پر تکرار رفقا از راه‌بلد و نفر اول که همیشه جلوتر راه می‌رفت این بود که: «رسیدیم؟» و راه‌بلد هربار همه ما را با جواب «پیچ بعدی می‌رسیم» راهی می‌کرد. ده بار می‌پرسیدیم «رسیدیم؟» و راه‌بلد ده بار می‌گفت: «پیچ بعد». ما می‌دانستیم که پشت «پیچ بعد» قرار نیست لزوما قله‌ای وجود داشته باشد، اما در کشاکش مسیر کوه مگر میشد وجود قله را منکر شد؟ مگر میشد راه آمده را فراموش کرد؟ و مگر میشد فراموش کنیم که ما، یعنی این جمع از رفقا، برای پیاده‌روی در شانزه‌لیزه نیامده‌ایم بلکه رویای صعود به قله را در سر داریم؟ من به راه‌بلد ایمان دارم به پشت «پیچ بعد هم» و شاید پشت پیچ‌‌های بعد ... پیچ‌های تند، پیچ‌های کند ... پیچ‌ها بخش مهمی از مسیرند ... هیچ قله‌ای پله برقی ندارد، حتی آسانسور هم ندارد راه‌بلد هیچگاه فتح قله را ترک نمی‌کند هیچگاه به تعداد بازماندگان نگاه نمی‌کند فتح قله یک شمشیر دو لبه است یا فتح می‌کنی یا در کوه میمانی من به راه‌بلد ایمان دارم و به پشت «پیچ‌ بعد» شاید پیچ بعدی آخرین باشد فتح قله ارزش این صبر و مقاومت را دارد #دلار #حسین_دارابی | عضوشوید 👇 http://eitaa.com/joinchat/443940864Cf192df24f0