در اسلام عقب‌نشینی نداریم؛ مگر عقب‌نشینی‌ای که در پسش نبرد مدبرانه‌ای باشه، مثل صبری که فرماندهان ما قبل از عملیات وعده صادق ۲ نشان دادند. «وَمَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفًا لِقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيِّزًا إِلَىٰ فِئَةٍ فَقَدْ بَاءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ ۖ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ» (انفال ۱۶) «و هر کس در آن هنگام (جنگ) پشت کند، مگر کسی که هدفش کناره‌گیری از میدان برای حمله مجدد یا پیوستن به گروهی [از مجاهدان] بوده باشد، به غضب خدا گرفتار خواهد شد و جایگاه او جهنم است که چه بد جایگاهی است!» فرار از جبهه گناه‌كبيره است و خداوند بر آن هم وعده‌ عذاب دنيوى داده است «باءَ بِغَضَبٍ» و هم عذاب اخروى «مَأْواهُ‌ جهنم»؛ اما برای تغییر تاکتیک استثنا قائل شده است.