این آیه از سوره حشر حرف‌های زیادی برای امروز ما دارد: «...مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا ۖ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا ۖ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ ۚ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ» (حشر،۲) شما هرگز گمان نمی‌کردید که یهودیان (از این دیار) خارج شوند و خودشان پنداشتند كه حصارها و دژهاى استوارشان در برابر (لشکر) خدا جلوگيرى خواهد كرد ولى خدا از آنجا كه گمان نمى‌كردند به سراغشان آمد و در دل‌هايشان رعب و ترس افكند به گونه‌اى كه خانه‌هايشان را به دست خود و به دست مؤمنان ويران كردند. پس عبرت بگیرید اى صاحبان چشم! این آیه به ما می‌گوید محاسبات و تجهزات كفّار در برابر اراده الهى، ناكارآمد و بى‌فايده است «ظَنُّوا أَنَّهُمْ مانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ» و در جنگ با كفار، نباید تمام محاسبات بر اساس تجهيزات و امكانات مادى باشد. «فَأَتاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا» و ترس افتادن در دل دشمن بارها در قرآن يكى از امدادهاى الهى شمرده شده است.