میثم تمار را چگونه کشتند؟ ❤️ یاران امیرالمومنین امام علی ع را بشناسیم ❤️ می گویند، روزی میثم تمار که به لطف همنشینی با امیرالمؤمنین علی(ع)، از اسرار خلقت آگاه شده بود، در یکی از مجالس قبیله بنی اسد، حبیب بن مظاهر، بزرگ شیعیان کوفه را دید و مدتی باهم به صحبت نشستند. در ‏پایان این دیدار، حبیب با اشاره تلویحی به اطلاعش از نحوه شهادت میثم، خطاب به او گفت: گوییا پیرمرد خرمافروشی را می‏بینم که در راه ‏دوستی فرزندان و خاندان پیامبر(ص)، او را به دار می‏آویزند و بر چوبه دار، شکمش را می‏درند. میثم هم در پاسخ گفت: من هم گوییا مرد سرخ‏رویی را می‏بینم و می‏شناسم با دو دسته موی ‏بر سر که برای یاری فرزند دختر پیامبرش قیام می‏کند و شهید می‏شود و سرش بر فراز نی، در کوفه ‏گردانده می‏شود. پس از این گفت وگو از هم جدا شدند و رفتند. اهل آن مجلس که آن دو را به دروغ متهم می‏کردند هنوز متفرق نشده بودند که "رشید ‏هجری‏" از یاران خاص علی(ع) فرا رسید و سراغ میثم و حبیب را از آنان گرفت. گفتند: این‏جا بودند و شنیدیم که چنین و چنان گفتند. رشید گفت: خدا میثم را رحمت کند! فراموش کرد این را ‏هم به گفته‏اش بیفزاید که «به آن کسی که سر بریده حبیب را به کوفه می‏آورد، صد درهم بیشتر ‏داده می‏شود." آنان گفتند: این یکی، دیگر از آن دو هم دروغگوتر است! ولی چند ‏روزی نگذشت که میثم را بر دار آویخته دیدند و سر حبیب را هم پس از شهادتش آوردند و دیدند که ‏هر چه آنها گفته بودند به همان صورت اتفاق افتاد. میثم، اواخر سال 59 هجری، خبر حرکت امام حسین(ع) بسوی مکه را شنید. در همان سال، تصمیم گرفت به ‏قصد حج عمره به مکه رود اما در مکه موفق به دیدار امام حسین(ع) نشد لذا پس از حج به ‏مدینه رفت. در دیداری که با ام‏سلمه، همسر پیامبر(ص) داشت، خود را معرفی کرد. ام ‏سلمه گفت: پیامبر، بارها تو را یاد می‏کرد و در دل شب ها، سفارش تو را به علی(ع) می‏نمود. گفتنی است که پیامبر(ص) بارها با امیرمؤمنان جلسات خصوصی داشت که کسی از مضمون صحبت ها آن دو، آگاه نمی شد و بندرت اتفاق می افتاد که یکی از همسران حضرت، بتواند جملاتی از این رازها و وصیت ها را بشنود اما ام‏سلمه، همسر با وفا و نیکوکار حضرت(ص)، بعضی از جملات و و صیت های پیامبر(ص) را که اتفاقی شنیده بود، بازگو کرده است. ام‏سلمه در دیداری که با میثم در مدینه داشت، گفت: بارها شنیدم که رسول خدا(ص) با امیرمؤمنان راز می گفت و درباره تو گفت وگو می کرد. این سخن ام‏سلمه، نشانه عظمت میثم در نظر رسول اکرم(ص) است که بارها و بارها درباره او با حضرت علی(ع) گفت وگو می کرده است. ‏میثم در همین دیدار، از ام‏سلمه، حال حسین‏بن علی(ع) را جویا شد. ام‏سلمه گفت: به اطراف مدینه رفته است؛ حسین(ع) نیز ‏همواره تو را یاد می‏کند. میثم گفت: من نیز همواره به یاد آن بزرگوار هستم. امروز موفق به ‏دیدار او نشدم. به او بگو که دوست داشتم بر او سلام گویم. من بر می‏گردم و به خواست‏خدا او را نزد پروردگار، ملاقات خواهم کرد. منظور میثم از بیان این سخن، اشاره به شهادت قریب الوقوع امام حسین(ع) ‏بود که پیش از آن خبر وقوع قطعی آن را از علی(ع) شنیده بود. آن گاه ام‏سلمه با عطری محاسن میثم را معطر ساخت. در این هنگام میثم به او رو کرد و گفت: بزودی محاسنم از خونم، ‏رنگین خواهد شد. ام‏سلمه پرسید: چه کسی این خبر را به تو داده است؟ ‏میثم پاسخ داد: مولا و سرور من! ‏ ام‏سلمه در حالی که از اندوه، بغض گلویش را گرفته بود، گریست و گفت: علی(ع) فقط ‏مولای تو نیست بلکه سرور من و سالار همه مسلمانان است. میثم از سفر حج به کوفه برگشت که عبیدالله، حاکم کوفه و پسر "زیاد بن ابیه" و "مرجانه" (زن زناکار معروف عرب)، دستور دستگیری او را پیش از ‏رسیدن به شهر، صادر کرد. این در حالی بود که مسلم بن عقیل در کوفه به شهادت رسیده و ‏تشنج و اضطراب، کوفه را فراگرفته بود و شیعیان سرشناس و چهره‏های برجسته هوادار اهل‏بیت، ‏تحت تعقیب یا در زندان بودند و زمینه برای اعتراضها و شورشها فراهم بود. ‏ ‏«عریف‏» به همراه صد نفر از ماموران، برنامه دستگیری میثم را قبل از ورودش به کوفه، ‏تدارک دیدند. ابن‏زیاد او را تهدید کرده بود که اگر میثم را دستگیر نکند، خودش به قتل خواهد ‏رسید. عریف به حیره» آمد و با همراهانش در انتظار رسیدن میثم بود. میثم را در همان جا، ‏پیش از آنکه به خانه برسد گرفتند. میثم به مأموران حوادث آینده و چگونگی شهادت ‏خویش را بازگو کرد. میثم گرچه در آن روز، پیرمردی سالخورده بود که بر استخوانهایش جز پوست خشکی باقی نمانده بود و از نظر جسمی، بشدت ضعیف شده بود اما از نظر شهامت و قوت قلب و قدرت روحی و ‏اراده استوار و زبان گویا و فصیح و ایمان راسخ در حدی بود که ابن‏زیاد را، با آن همه قدرت ‏و مأمور به وحشت افکنده بود.