بعضی عکس‌ها هستند که با آدم حرف می‌زنند، به هر شکلی که نگاهش کنی و با هر چشمی که آن‌ها به تماشا بنشینی، حرف‌های بسیاری برای گفتن دارند. این عکس بدون شک در بهار جبهه‌های غرب باید گرفته شده باشد و در عملیات‌هایی که معمولا در این مناطق بیشتر به صورت تک‌های سنگین ایذایی اجرا می‌شد. سفره‌ای که پهن است و پوکه‌ای که گلدان شده و پایی که پشت سر همه افتاده است، پایی که جا مانده و چه جان‌هایی که رفتند و مایی که نسلی سوخته بودیم و از هر قافله‌ای جا ماندیم.... دلتنگی کردن بد نیست و این روزها که سالگشت حماسه مروارید و ارتش فداکار وطن است، گفتن و دیدن بهترین بهانه است. این عکس‌ها دنیایی از حرف‌های ناگفته‌ای دارند... نمی‌دانم چند نفر زنده هستند و نمی‌دانم چند نفر شهید شده‌اند... 🌹 🌹