آیت الله مظاهری:
اول چيزی که بايد در اين عزاداري‌ها باشد، تقويت دين است. همينطور که اول روضه‌ای که خوانده شده، روضۀ امام حسين«سلام‌الله‌علیه» در مقابل دشمن است. روضه خيلی بالاست و ما منبري‌ها از امام حسين«سلام‌الله‌علیه» طرز روضه خواندن را ياد گرفته‌ايم. امام حسين«سلام‌الله‌علیه» اول خطبه خواند و بعد اخلاق گفت و بعد از اخلاق، روضه خواند. عزاداري‌ها بايد چنين باشد. ولو هفتگی باشد، اما بايد دين در آنجا زنده شود. بايد هم احکام گفته شود و هم اعتقادات و اخلاق گفته شود و بعد هم روضه خوانده شود. روضه نمک آش است. اگر همه چيز باشد و روضه نباشد، خيلی مزه ندارد. اما قبل از آن باید احکام و اخلاق و اعتقادات گفته شود. ما بايد در اين روضه‌ها جوان‌ها را بار بياوريم با آشنايی با اعتقادات. اين تشيع اصولی دارد و همه جوان‌ها بايد اصول تشيع را بدانند. اين تشيع اخلاق دارد و مثل کافی مرحوم کلينی دارد. بايد مردم را تربيت کنيم به تربيت تشيع و تربيت ائمۀ طاهرين. امام صادق«سلام‌الله‌علیه» به روضه‌خوان می‌‌فرمود بايد طوری روضه بخوانی که مردم متخلّق به اخلاق الله شوند. بايد طوری روضه بخوانی که دشمنان من بگويند خدا رحمت کند امام صادق«سلام‌الله‌علیه» را که چقدر خوب تربيت کرده است و اين تربيت اسلامی متوقف بر اينست که جوان‌ها راجع به اعتقادات بالا باشند. آشنايی کامل به رساله مرجع تقليد داشته باشند و آشنايی کامل به اينکه چطور بايد در خانه زندگی کرد و چطور بايد تربيت بچه کرد و چطور بايد خانه داری کرد. بايد بگوييم روضه متوقف بر همين است. مثل اينکه مثلا منبری به منبر رود و خطبه نخواند و اسم خدا و پيغمبر و ائمۀ طاهرين را نياورد. اما همين منبری بايد به اسلام عزيز و تشيع آشنا باشد و برای مردم ولو کم و در عرض نيم ساعت يا بيست دقيقه هم احکام بگويد و هم اخلاق و هم اعتقادات بگويد و هم روضه بخواند و مردم با روضۀ او گريه کنند. اين شرط اول در عزاداري‌هاست.
شرط دوم در عزاداري‌ها خلوص است. اين شام و ناهار دادن‌ها مقداری خلوص را کمرنگ کرده و اين صدمه به روضه‌ها و مجالس می‌‌زند. آن زمان من خيلی در روضه‌ها شرکت می‌‌کردم. از اول شب تا ساعت 12 روضه بود و مرتب مجلس پر و خالی می‌‌شد و صبح تا ظهر روضه بود و به فکر چای هم نبودند چه رسد به فکر غذا و اينکه جلسه اول شب خلوت باشد و بعد برای آن غذا شلوغ شود و از افراد باشخصيت هم در آن مجالس کم باشد. اين خلوص کلمۀ خوبيست و ما بايد در همه چيزمان اين خلوص را داشته باشيم.
استاد بزرگوار ما حضرت امام، در هر فرصتی به ما نصيحت می‌‌کردند و به جای نصيحت، اين آيه را می‌‌خواندند: «قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَ فُرَادَى»...
بايد آنکه روضه می‌‌خواند خلوص داشته باشد و آنکه روضه می‌‌گيرد خلوص داشته باشد و آنکه در روضه می‌‌نشيند خلوص داشته باشد...
شرط سومی که بايد در اين عزاداري‌ها باشد، اينست که بايد در آنها اشعار مبتذل و اغراق آميز که بهانه به دست دشمن می‌دهد، نباشد. بايد حرف‌ها و کارهای مبتذل و بی‌‌محتوا نباشد. بايد منبري، منبرش پرمحتوا باشد. محتوا هم بايد اول اخلاق و اعتقادات و احکام باشد و بعد هم روضه سوزناک و روضه‌ای که رنگ امام حسين«سلام‌الله‌علیه» داشته باشد، مخصوصاً در دهه اول محرم ايام عزاداري خوانده شود. اگر کسی در جلسه نشست و دشمن ماست يا اينکه به دنبال بهانه است، که بعضی از جوان‌ها متأسفانه اينگونه هستند و در جلسه می‌‌روند و دنبال بهانه هستند که ايرادی به جلسه و منبری و ايرادی به تشيع بگيرند، و ما بايد بهانه به دست اينگونه افراد ندهيم. بايد طوری باشد که وقتی از جلسه بيرون رفت، تنبّهی برايش پيدا شود و روز دوم و سوم زودتر بيايد.
شرط ديگری که مهم‌تر از همه شرايط است، اينکه بايد در مجالس گناه نباشد. اختلاط زن و مرد چه در مجلس و چه در کوچه نباشد. نگاه‌های نامناسب چه در جلسه و چه در کوچه‌ها نباشد. بايد مواظب باشيم تهمت و شايعه و توهين، در مجالس نباشد، و بالاخره بايد مواظب باشيم گناهی در آن جلسه پيدا نشود. اين را به همه و مخصوصاً به جوان‌ها بگويم که اگر گناهی در جلسه امام حسين«سلام‌الله‌علیه» پيدا شد، نظير ظرف غذايی است که خيلی از نظر کمّ و کيف بالاست اما وقتی می‌‌خواهند بخورند ديوانه‌ای آب دهان روی غذا بيندازد. اين غذا قابل خوردن نيست و اصلاً خبيث می‌‌شود.
اين عزاداري‌ها مثل آن غذا از نظر کيفيت و کميّت خيلی بالاست اما اگر ديوانه‌ای آب دهان روی اين غذا بيندازد، اين غذا بی‌‌محتوا می‌‌شود. لذا بايد اصلاً گناه در عزاداري‌ها نباشد. بايد مواظب باشيم وقتی جوان از جلسه بيرون رفت نه تنها گناه نکند، بلکه حال تنبّهی برای او پيدا شود و از آن جلسه عزا روح تشيع و حال تنبّهی پيدا کند.
✍پایگاه اطلاع رساني آیت الله مظاهری
دعوتید به پلاک خاکي
@pelakkhakii