تو را می‌نویسم که دستانت بوسه‌گاه آفتاب بود؛ چشمانت ضریح بلند آسمان؛ تو را که گل‌های جهان، از عطر نام تو وام گرفته‌اند؛ و سرخی غروب، از غم غربت توست. امروز سالروز شهادت بانوی آفتاب است. سوم جمادی‌الثانی سال یازدهم قمری، روز شهادت برترین شخصیت زن جهان اسلام، صدیقه شهیده، حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها (با احتمال بیشتر) است. حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها از کودکی تحت راهنمایی‌های پدر بزرگوارشان حضرت محمد صلی‌الله علیه و آله و سلم بودند و با معارف عالی الهی آشنا شدند. حضرت زهرا (ع) به‌جهت فضایل اخلاقی والا، از خواص درگاه پروردگار بودند؛ چنان‌که خداوند ایشان را در مقامی برای ادامه فیض خود از راه نبوت به امامت قرار داد. حضرت فاطمه زهرا علیها السلام دخت نبی مکرم اسلام (ص)، همسر مولای متقیان، علی (ع) و مادر امامان، حسن و حسین علیهماالسلام و زینب (س) و ام کلثوم (س) بودند.  از این بانوی بزرگوار روایت شده است که فرمودند: سه‌چیز از دنیا برای من دوست‌داشتنی است: تلاوت قرآن، نگاه به صورت رسول خدا (ص) و انفاق و کمک به نیازمندان در راه پروردگار. خاک از اقتدا به صبر تو، کوه می‌شود! ای کوه‌ترین صبر! از داغ توست اگر لاله در دشت، رنگ خون دارد! کدام داغ تو را بنویسم؟ آن تازیانه‌ها که بر لطیف‌ترین وجود هستی نشست؟ آن سیلی که بر صورتی نشست که بوسه‌گاه پیامبر رحمت بود؟ یا از آن دم، که داغی ابدی، بر پهلوی شیعیان جهان نشست؟ حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها پس از رحلت رسول خدا (ص) و انحراف اسلام از مسیر اصلی و مظلومیت همسرش، امیرمومنان (ع)، به ‌سختی مریض شدند و سرانجام به مقام والای شهادت نائل شدند. در روایتی دیگر از این بانوی بزرگوار دو عالم می‌خوانیم که در تبیین شان مادران فرمودند: همیشه در خدمت مادر و پاى‌بند او باش؛ زیرا بهشت زیر پاى مادران است و نتیجه این خدمت، نعمت‌هاى بهشتى خواهد بود.