مناجات شهید دکتر مصطفی چمران با حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام: * ای علی، آرزو می‌کردم که بعد از هزار و چهار صد سال انقلاب اسلامی ما پیروز شود،‌ حق و عدل مستقر شود، حکومتی نظیر حکومت تو بر قرار گردد، عشق و محبت بین مردم انتشار پیدا کند، ‌ایمان و عرفان در قلوب مردم جایگزین شود،‌ طاغوت‌ها از بین بروند، انسان‌ها از همۀ قید و بندهای مادی و سیاسی و اجتماعی آزاد شوند، فقط در مقابل خدا سجده کنند، مدینۀ فاضله‌ای به وجود آید که دیگر استثمار و استعمار و دیکتاتوری و ظلم و فساد در آن نباشد، همه جا نور حق را ببینیم، از همه جا زمزمۀ سبحان اللّه و فریاد اللّه اکبر بشنویم، همۀ استعدادهای ما بشکفد، با همۀ توان، با اخلاص و ایثار برای خود سازی و سازندگی جامعه بکوشیم. هنگامی که دشمنی حمله کرد، بی محابا به جنگ او برویم و به آسانی خود را قربانی این مکتب کنیم، و دیگر دغدغۀ خاطر و وسوسه‌ای نماند اما ای خدا، با کمال تعجب می‌بینم که ظلم و ستم به نامی دیگر رخ می‌نمایاند، ریا و فریب و دروغ در لباس زهد و تقوا خود را می‌آراید تا جامعه را تسخیر کند. افرادی ناچیز و بی تقوا با تهمت و شایعه، شیعیان راستین علی را می‌کوبند تا از صحنه خارج کنند. ای علی، به لبنان رفتم تا با محرومین و مستضعفین آن جا انیس و هم درد باشم. عده‌ای که لباس دین به تن کرده بودند مرا دشمن می‌داشتند، از علم و تواضع و فداکاری و استعدادهای من وحشت داشتند، مرا متهم می‌کردند که یا جاسوسم یا بهایی؛ زیرا ممکن نیست که کسی با این همه علم و این همه امکانات و مقام و زندگی خوب، آمریکا را رها کند و با کمال تواضع، در کمال فقر، بدون هیچ پاداشی، در دامان خطر در جنوب لبنان با فقرا همنشین و همدرد باشد. از نظر آ‌ن‌ها باید دلیلی دیگر وجود داشته باشد، لابد زیر کاسه نیم کاسه‌ای است...! دکتر مصطفی چمران... #الله_اکبر