....
از پزوه تا پاریس
خواستم،خواستی، شد. این صرف فعل خواستن است که از دل کوچه پس کوچه های خوراسگان، از همین پزوه ی خودمان به پاریس، بزرگترین آوردگاه ورزش جهان یعنی المپیک، توسط فاطمه(ندا) امینی رسیده است.
فاطمه یک تنه با دست خالی و البته با اراده و تفنگش سقف آرزوهای ما را تا المپیک بالا برد.
آن هم در کشور و شهری که بحث روز ورزشش سقف قرارداد میلیاردی فوتبالیستهایش است. فوتبالی که المپیک که هیچ، جام جهانی هم که بماند، قهرمانی در آسیا، برایش یک آرزوی دست نیافتنی شده است.
در تلوزیون عکسش را کنار مفاخری چون تختی و خادم و ساعی و دبیر و رضا زاده و حمید سوریان و ... قرار داده بودند تا بلکه به بزرگی کاری که انجام داده است پی ببریم.
اگرچه خوراسگان خالی از مفاخر و بزرگان در عرصه های مختلف نیست اما به جرأت می توان فاطمه را برای این منطقه نماد «خواستن توانستن، از دل تمام نداشته ها» دانست.
کاش ما هم در این موفقیت سهمی داشتیم که او و خانواده اش، احساس تنهایی نکنند. که خودمان بیشتر پُزش را می دادیم. مثلا کاسه ی آبی پشت سرش می ریختیم و قرآنی بالای سرش می گرفتیم و مسوؤلین ورزشمان هم...
اما هنوز هم دیر نشده. همه ی ما اگرچه فرسنگها از او دوریم اما دعای ما آرامش و قوت قلب او خواهد بود تا به یاری خدا بهترین ها برای او و ما و خوراسگان ما و اصفهان ما و ایران ما رقم بخورد و مصداق بارز یک تیر و چند نشان شود.
✍استاداحمد صمدانی
#کانال_خبری_محله_پزوه👇👇
@pozveh88