❤️محفل عاشقان 📜روایتی از یک نقطه امید قسمت اول حدود سال 93 -94 بود که بابت علاقه ای که به شعر داشتم، از دوستان سراغ یک جلسه شعر را گرفتم. پس از پرس و جو بالاخره به یک محفل شعر راه پیدا کردم. مجلس مجلس صمیمی بود. من غریبه بودم ولی دیگران انگار سالهاست همدیگر را می شناختند. اکثر افراد جوان بودند، هم دختر و هم پسر، هم جوان و هم پیرمرد. با آمدن استاد همه بلند شدند و پس از احوال پرسی گرم یک به یک شروع به شعر خواندن کردند. نقدهای جلسه غلبه فرم بر محتوا را نشان می داد و بیشتر به این سمت غش می کرد. البته محتوا هم در نوع خودش جالب بود. شعرها یا حال و هوای شاملو داشت یا شعرهای فروغ (البته شعرهای قبل از تولدی دیگرش) گاهی از پوچ گرایی می خواندند، یادم هست حتی یکی در شعرش از کتاب صادق هدایت یاد می کرد. من هم در جلسه شعری خواندم البته از نظر فرم و ساختار ضعیف. در شعرم از شیخ فضل الله نوری یاد کرده بودم. حالا میدیدم که شاخک هایشان کمی تیز شده بود. گر چه از لحاظ فرم و ساختار شعرم ضعیف بود ولی تمرکز دوستان رفت روی شیخ فضل الله و مشروطه. حالا میدیدم که نه انگار محتوا هم مهم بود لکن اگر محتوای خلاف اتمسفر حاکم بر آن جو را می گفتی. الغرض مدتی در آن جمع رفت و آمد کردم. گاه در خارج از فضای شعر در جمع های یک یا دو نفرشان مینشستم و سیگار و شطرنج بازی کردنشان را میدیدم. تا یک نکته شعری بگویند و استفاده کنم.گاه کتاب های شعری معرفی می کردند و من مشتاق آنها را تهیه می کردم. بی تعارف اگر از جو حاکم بر شعرهایشان بخواهم بگویم عمدتا یا اعتراض سیاسی بود، یا سیاهی و ناامیدی و یا معشوق آن هم از جنس زمینی. نمی خواهم سیاه نمایی کنم ولی حداقل برای شعر آیینی و یا شعری که امید را فریاد بزند بستری نبود. به یکی از آنها گفتم چرا هیچ گونه امیدی در شعرت موج نمی زند؟ گفت من نقطه ای برای امیدواری نمی بینم. چقدر آن روزها جای خالی وجود یک جمع شاعرانه ولی با شاخصه امید و متکی به ولایت اهل بیت جایش خالی بود. حالا یا واقعا نبود یا من پیدا نکرده بودم. شک ندارم بچه های متدینی بودند اما اتمسفر حاکم بر آن جلسات شعر یا آنها را منزوی می کرد یا در خود حل می کرد. کم کم به خاطر رفتن به دانشگاه از فضای شعر فاصله گرفتم. قسمت دوم سال 98 بود که زمزمه تشکیل یک جمع شاعرانه با محوریت شعر اهل بیت به گوشم رسید. هیچ وقت جلسه اول را یادم نمی رود همه ریشوها آمده بودند. قیافه ها شاخصه های به اصطلاح هنری در ظاهر را نداشت نه موی بلندی، نه سیگار بر لبی، نه کلاه هنری. اما لبخند را داشتند آن هم ازجنس صمیمانه اش. در جلسه نشستم استاد کیست؟ نمی دانستم جلسه بالا و پایین نداشت. سبکشان سبک حلقه بود. اسمش را هم گذاشته بودند حلقه ادبی ولایی زفرات. یک دغدغه آنها را دور هم جمع کرده بود شعر اهل بیت و نفس کشیدن زیر این پرچم. از آن سال تا کنون تجربه های مختلفی را با این جمع تجربه کردم و لذت بردم. از جلسات کوچک چند نفره تا محفل های بزرگ با حضور شاعران کشوری. از جلسات خانگی و هم قافیه زفرات گرفته تا باغ رفتن ها حس و حال های شاعرانه. جمع یک پک کامل بود: مرتضی بود و تسلطش بر موسیقی و ادبیات و شعرهای زیبایش داوود بود و تسلطش بر شعر مداحی و شعرهایی که به لطف قلمش در مداحی های سید رضا نریمانی و دیگران میدیدم و کیف می کردیم حاج احمد بود و قلم روانش و واکنشهای انقلابیش نسبت به اتفاقات و همچنین طنز لطیفش پوریا شهبازی بود و عاشقانه های زیبایش حالا به این جمع دیگر دوستان هم اضافه شده بودند و کیف می کردیم از دیدنشان و شعرهایشان. سید هادی عزیز، سید مرتضی، حسن آقا و... القصه از اینکه امروز در روز ولادت حضرت محمد دور هم جمع شده بودیم برایم مرور شد خاطرات گذشته. زفرات برکات فراوانی داشت: ✅هم جمع بچه های متدین انقلابی با دغدغه دور هم جمع شدند ✅هم شعر را وارد جریان جلسات هیات ها کردند. ✅هم ارتباط خوبی با مداحان برقرار کردند و کمک کردند به تقویت بنیه شعریشان ✅ و هم در استان جایگاهی برای شعر ولایی و بستری برای نقش آفرینی شعرا با این موضوع فراهم کردند. پیشنهاد می کنم دوستان شاعری که با محفل زفرات آشنا نیستند و علاقه به فضای شعر دارند حضور در جلسات هفتگی دوستان را از دست ندهند. •°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°• 📑کانال پوریا رییسی 🔗عضویت از طریق لینک زیر 👇👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1730216145C7abbd93bee