💠زندگی نامه شهید ایوب_بلندی💠 #قسمت۵۲ زهرا دستش را روی دهان گذاشت تا صدای هق هقش بلند نشود. محمد حسین داد کشید: “می گویم بابا ایوب کجاست؟” رو کرد به پرستار ها …آقا نعمت دست محمد را گرفت و کشیدش عقب، محمد برگشت سمت نعمت آقا: “بابا ایوب رفت؟ آره؟” رگ گردنش بیرون زده بود. با عصبانیت به پرستارها گفت: “کی بود پشت تلفن گفت حالش خوب است؟ من از پاسگاه زنگ زدم، کی گفت توی ای سی یو است؟ بابا ایوب من مرده…شما گفتید خوب است؟ چرا دروغ گفتید؟” دست آقا نعمت را کنار زد و دوید بیرون سرم گیج رفت، نشستم روی صندلی آقا نعمت دنبال محمد حسین دوید. وسط خیابان محمد حسین را گفت توی بغلش محمد خشمش، را جمع کرد توی مشت هایش و به سینه ی آقا نعمت زد. آقا نعمت تکان نخورد: “بزن محمد جان….من را بزن….داد بکش….گریه کن محمد….” محمد داد می کشید و آقا نعمت را می زد. مردم ایستاده بودند و نگاه می کردند. محمد نشست روی زمین و زبان گرفت. “شماها که نمی دانید…نمی دانید بابا ایوبم چطوری رفت. وقتی می لرزید شماها که نبودید. همه جا تاریک و سرد بود، همه وسایل ماشین را دورش جمع کردم و آتش زدم تا گرم شود، سرش را گرفتم توی بغلم…..” بغضش ترکید و با صدای بلند گریه کرد: “سر بابام توی بغلم بود که مرد……. با..با…..ایوبم….توی بغل….من مرد….. ┄┅═☘••❀🌹❀••☘═┅┄ 🖋 دارالقران سردار سلیمانی نهاوند ┏━━🌹💠🌹━━┓ @q_sr_nahavand ┗━━🌹💠🌹━━┛