روزنامه شرق «علی باقری دیپلماتی نه چندان رسانه‌ای» می‌نامد. بعد می‌نویسد: «علی باقری میانه خوبی با رسانه‌ها نداشته و به نظر می‌رسد ویژگی‌های شخصی او موجب این رفتار می‌شود. خصوصیات اخلاقی و رفتاری‌اش شبیه جوانان مذهبی دهه ۵۰ و ۶۰ است؛ مردانی که خانم‌ها را مستقیم نگاه نمی‌کنند و حتی در جلسه کاری آن‌ها را خواهر صدا می‌کنند. اگرچه برای شناخت شخصیت یک فرد این مصادیق اصلا کافی نیست، اما می‌توان تا حدودی متوجه نوع برخورد افراد شد و احتمال داد که این جنس رفتار در طرف مقابل می‌تواند فضای بسته‌ای ایجاد کند.» این نگاه مبتذل جنسی می‌تواند نشان دهد که حداقل بخشی از جریان اصلاحات چگونه نگاهی به روابط در سیاست خارجی دارند و حتی می‌تواند یادآور چند گزاره از زمانی که مجلس و دولت را در دست داشتند، بشود. مثلاً ماجرای عجیب و تحقیرآمیز سلفی گرفتن با فدریکا موگرینی، نماینده اتحادیه اروپا در مجلس. یا مثلاً بخشی از خاطرات وندی شرمن، مذاکره‌کننده ارشد امریکایی از احساس نامطلوبش که، چون زن است، نمی‌تواند با تیم ایرانی دست بدهد و اینکه «در زمان مذاکرات، عباس عراقچی و من پدربزرگ و مادربزرگ شدیم و عکس نوه‌های خود را به یکدیگر نشان دادیم که باعث شد مثل آدم‌های معمولی به هم نزدیک‌تر بشویم.»‌ یا وقتی وندی شرمن از تسلیم عراقچی مقابل گریه‌اش می‌گوید: «من از به تأخیر افتادن و کش دادن مذاکرات که برنامه من برای بازنشستگی و بازگشت به هاروارد را به تأخیر انداخته بود، خشمگین شدم. من شروع به فریاد کشیدن کردم و گفتم شما همه چیز را به خطر می‌اندازید و من نتوانستم جلو اشک ریختنم را بگیرم. همه ساکت شده بودند، چون این وندی شرمنی بود که تا آن روز ندیده بودند. بعد از آن عباس گفت بسیار خب. ما قبول می‌کنیم.»