به پیشواز بیست‌وپنجم اردیبهشت روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی چرا زبان فارسی را دوست دارم؟ چرا دوست نداشته باشم؟ انتخاب دیگری ندارم. نخستین زمزمه را در وجود به این زبان شنیدم. یک حرف و دو حرف که بر زبانم نهادند و گفتنم آموختند، به فارسی بود. با این زبان بالیدم و سرّ و ضميرم و خودآگاه و ناخودآگاهم به این زبان سرشته شد. وقتی در خردسالی خواندن آموختم، نخستین چیزی که از منظر چشمم گذشت نقش قلمکار سفره بود که این بیت نغز مولانا بر آن حک شده بود: «شكرِ نعمت نعمتت افزون کند / کفرْ نعمت از کفت بیرون کند». از همان‌جا و همان‌لحظه، حلاوت شعر فارسی در جانم نشست. جوان که شدم، سعدی مسحورم کرد و شعر سیّال و نثر سليس او در ذهن و زبانم پژواک و بازتاب یافت. و بزرگ‌تر که شدم، با حافظ انس گرفتم و سال‌ها در فضای پرالهام و پراعجاز شعر او سیاحت کردم. بعد در پهنۀ بیکران این زبان با میراث علمی و فکری و معنوی ایران‌زمین آشنا شدم و، دیگر، هویّتِ وجودیِ من بازبستۀ این زبان شده بود... موسی اسوار اردیبهشت ١٤٠٢ @theapll