شکل صحیح برای تلقی غیبی بودن «دانش ها و مكتشفات علمي بشر» کشفیات بشری که بر اساس مطالعات و تحقیقات انجام می گیرد؛علم به غیب، به معنای مصطح کلامی نیست. ولی حضرات معصومین(ع) و آیات قرآن، 1440سال پیش خبر از حوادثی آینده وخبر از گزاره های پیچیده علمی میدهد که برای انسان های عصرنزول، قابل درک نبوده است. این آیات و روایات به عنوان اعجاز و خبر از غیب، به معنای کلامی است که پس گذشت از سال ها روشن می گردد. مانند نحوه خلقت جهان که در خطبه1 نهج البلاغه و آیه 30 سوره نسا«ا أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ كانَتا رَتْقاً فَفَتَقْناهُما» و... گرچه – خود دانش بشری دارای نقص مطلق و نسبی است- نتیجه کشفیات بشری که بر اساس مطالعات و تحقیقات (شواهد و مدارک)انجام می گیرد؛ علم به غیب، به معنای مصطح کلامی نیست. چون هدفشان دست یابی به این غیب نبوده است. البته در موارد متعددی یافته های علمی و آزمایشگاهی دانشمندان با «غیب» مدنظر در آیات و روایات همخوانی داشته آن را روشن میکند، از این جهت-مجازا- میتوان گفت که آنان به غیب دست یافته اند. یکی از منابع مفید در این باره: آگاهي سوّم(علم غیب) اثر آیت الله العظمی جعفر سبحاني(از فقها و متکلمین معاصر) است.