#کتاب_مرتضی_ومصطفی " قسمت۱۸ " |فصل هشتم : عملیات تدمر| ...💔... رفتم بالای سرش، توی آن گرما یک چفیه مشکی را کامل بسته بود دور گردنش، یک چفیه هم برای جلوگیری از ورود خاک، کشیده بود جلوی صورتش. تاریک بود و چیزی معلوم نبود. یک نور ضعیف انداختم رویش. دیدم «ذوالفقار» خودمان، «علی احمد حسینی» است که شهید شده بود. یک تیر سرگردان خورده و مغزش از پشت کاسه سرش ریخته بود بیرون. بالای تپه در سنگرها با دشمن جنگ تن به تن بود. آنها ملیت های مختلفی داشتند؛ فارسی صحبت می کردند، پشتو صحبت می کردند، عربی صحبت می کردند، تاجیکی صحبت می کردند. حجم آتش دشمن به حدی سنگین بود که با خودم گفتم حداقل پنجاه تا شهید روی شاخش است. درگیری تا بعد از اذان صبح ادامه پیدا کرد. با روشن شدن هوا، از حجم تیراندازی کاسته شد. با مقاومت مردانه ی بچه‌ها دشمن نتوانست خط را بشکند و عقب نشست. آن نیروهایی هم که از ابرویی ۲ و از طرف شیار آمده بودند را زدیم قلع و قمع کردیم. دشمن آن قدر نیرو نداشت که آن ها را در کل منطقه پخش کند. اصل کارشان این بود که با یک آتش سنگین و ایجاد رعب و وحشت، ما را مجبور به عقب‌نشینی کنند. اما با مقاومت بچه‌ها موفق نشدند. همه ی نقاطی که دست مان بود، دوباره برگشت دست خودمان. کم کم از سنگر در آمدم و رفتم جلو. پیش بینی من حداقل پنجاه تا شهید بود. وقتی آمار گرفتم کلاً سه تا شهید بیشتر نداشتیم، یک تعدادی هم مجروح. رفتم جایی که تیربار کار گذاشته بودند را دیدم. دریایی از پوکه ریخته بود روی هم. تیربار در جنگ یک سلاح خیلی کلیدی است. حجم آتش بالایی دارد و تلفات زیادی هم می تواند بگیرد. آن‌ها با استفاده از این پتانسیل توانسته بودند ابتکار عمل را در دست بگیرند. به نحوی که چهار تا تیربار در چهار جای مختلف روی تپه کار گذاشته بودند با نوار فشنگ غیر قابل شمارش. تیربارچی دست از روی ماشه برنداشته و دشت را شخم می زد. پوکه ها را یک جا جمع کرده بودیم. نامردها تیربارها را برده بودند. یک جنازه جا مانده بود. از رد خون معلوم بود بقیه را کشیده اند عقب. با سیدابراهیم رفتیم بالای سر جنازه. مدارک را از جیبش درآوردیم. هویت پاکستانی داشت. بی شرف همراه خودش دستبند زیپی پلاستیکی دنده ای آورده بود. این دستبندها مخصوص گرفتن اسیر است. از دیگر لوازم همراهش یک پَکِ امدادی بود. داخل این پک، گاز استریل وکیوم شده و یک قوطی کوچک پودر سفید انعقاد خون وجود داشت. پودر انعقادی که حتی در بهداری ما هم پیدا نمی شد، چه رسد به تجهیزات انفرادی. آن را غنیمت برداشتم. وقتی به بهداری نشان دادم، گفتند از بهترین تجهیزات پزشکی است. روی تمام اینها هم آرم پرچم ترکیه خورده بود. این بی سیم سرِشانه سید ابراهیم بود. در حال غلت زدن، با فشاری که به شاسی گوشی آمده بود، صفحه دیجیتال روی بی سیم روشن شده و به راحتی در آن ظلمات قابل رویت بود. همین طور که غلت می زدم، به سید گفتم: سید...سید... چرا بی سیمت روشنه؟ نگاهی انداخت، بی سیم را گرفت دستش و بر عکس کرد. ۵۰،۴۰ متر غلت زدیم تا افتادیم توی شیار. هیچ اتفاقی برای مان نیفتاد. بلند شدیم و شروع کردیم به دویدن. آن دو کیلومتری را که با ماشین آمده بودیم، دویدیم. ماشین ماند همان جا. سید بی سیم اش را درآورد. او معمولا کم عصبانی می شد. اما آنجا کمی جوش آورد و پشت بی سیم داد زد: لا مصبا! کی می گه این خودیه؟ دشمنه! خط رو بگیرین. دشمن نفوذ کرده. هوشیار باشین. بین راه خوردیم به ماشین محمول. سید رفت سراغ محمول‌چی و گفت: نامرد! مگه تو قرار نبود پشت سر ما بیای؟ چی شد؟ با عجز گفت: آقا سید ابراهیم! به خدا ماشینمون اینجا گیر کردتو خاک. اول: این ماشین ها و کمک دارد و به راحتی زمسن گیر نمی شود. دوم: بر فرض که ماشین در خاک گیر کرده بود. آنها می توانستند با بوق زدن یا تیراندازی به ما علامت بدهند که ما گیر کردیم. آن موقع ما هم توقف می کردیم و بعد از رفع مشکل ادامه می دادیم. اما آنها بدون اعلام، ما را قال گذاشته بودند. به هرحال جای بحث نبود. من گفتم: ولش کن سید! بی خیال. همراه محمول‌چی و کشمکش به منطقه محل استقرارمان در ابرویی۳ آمدیم. طی مسیر، سید مرتب بی سیم می زد و به بچه ها می گفت: آقا! حواس تون باشه، محکم بگیرین که دشمن نفوذ کرده. هوشیار باشین. حالا چه اتفاقی افتاده بود؟ دشمن با نفوذ به ابرویی ۲ طی یک عملیات ایذایی، تعدادی از بچه های مستقر در آنجا را شهید کرده و خط را دست گرفته بود. دو تا از ماشین های ما که داشتند از آنجا رد می شدند، هدف قرار می گیرند. بچه ها حق داشتند بگویند اینها را خودی زده. چرا که ابرویی ۲ خط ما بود و کسی خبر نداشت دشمن آنجا را گرفته است. لذا همه به اشتباه افتاده بودند.