‍ شبلی عارف معروف؛ به مسجدی رفت كه دو ركعت نماز بخواند. در آن مسجد كودكان درس می‌خواندند و وقت نان خوردن كودكان بود. دو كودك نزدیك شبلی نشسته بودند. یكی پسر ثروتمندی بود و دیگری پسر فقیری. در زنبیل پسر ثروتمند پاره‌ای حلوا بود و در زنبیل پسر فقیر نان خشك. پسر فقیر از او حلوا می‌خواست. آن كودك می گفت: اگر خواهی كه پاره‌ای حلوا به تو دهم، سگ من باش و چون سگان بانگ كن..‌.!!! آن بیچاره بانگ سگ كرد و پسر ثروتمند پاره‌ای حلوا بدو می‌داد. باز دیگر باره، بانگ میكرد و پاره‌ای دیگر می گرفت. همچنین بانگ می‌كرد و حلوا می‌گرفت. شبلی در آنان می نگریست و می‌گریست... كسی از او پرسید: ای شیخ تو را چه رسیده است كه گریان شده‌ای؟ شبلی گفت: نگاه كنید كه طمع كاری به مردم چه رسانَد؟ اگر آن كودك بدان نانِ تهی قناعت می‌كرد و طمع از حلوای او برمی‌داشت، سگِ همچون خویشتنی نمی‌شد... و سعدی چه زیبا در تعریف قناعت می‌گوید: «کهن جامه‌ی خویش پیراستن، بِه از جامه‌ی عاریَت خواستن» @rahe_basirat