‌ دوازده سال پیش، کودکانی بودند با رویاهایی درخشان برای آینده، که تیر دشمن در قلب پایتخت، پدرانشان را از آنها گرفت. از آن روزها تا امروز و بعد از رفتن پدر، چه کشیده‌اند؟ مادرهایشان چطور جای خالی پدرانشان را پر کرده اند؟ نمیدانیم و نمیفهمیم. اما امروز و دوازده سال پس از فاجعه، آنها اینجا ایستاده‌اند؛ در قله‌ی نوجوانی و در آستانه‌ی جوانی؛ مصمم، باوقار و انقلابی... آرمیتا و علیرضا نمادند؛ نماد انقلابی که متوقف نمیشود و سکون نمی‌پذیرد، انقلابی که فرزندانش را زیر سایه‌ی درختان سرو بزرگ میکند. آرمیتا و علیرضا نمادند؛ زیباترین نمادهای ایران امروز ما؛ سرزمینی که درختانش با خون مردان و اشک زنان آبیاری میشود، سرزمینی که بهارش سبز است و پاییزناپذیر؛ که ایران چو باغیست خرم بهار، به لطف پدران آرمیتا و علیرضا... آرمیتا و علیرضا دیگر کودک نیستند، اما هنوز رویاهایی درخشان دارند برای آینده، رویاهایی که البته خودشان قرار است آنها را بسازند، با دعای پدربزرگ مهربانی که آرمیتاها و علیرضاها را خیلی خیلی دوست دارد....♥️!"