هروقت غمگین شدی در اطراف غمتون بگردید یک محبوبی هست که بخاطر اون غمگین شدید... هروقت عصبانی شدی در اطراف غمتون بگردید یک محبوبی هست که بخاطر اون غضب کردید... در سرزمین محبوب ها همه احساسات یک دلیلی دارن، شادی بی محبوب نمیشه غم بی محبوب نمیشه خشم بی محبوب نمیشه. یعنی یک عاملی هست که سبب اون احساس شده. اطراف هر کدوم از محبوب های ما غم و شادی و... شکل میگیره. بشینید روی کاغذ غم‌هاتون رو بنویسید غصه چی رو می‌خورید الان ؟؟ از اون غصه ها، نقطه مشترک هاش با حیوانات رو خط بزنید✂️ مثلا نان و غذا مثلا خانه و سرپناه مشترک ها با حیوانات رو خط زدید؟؟؟ چون اون ها هم غصه همین چیزها رو دارن دیگه. حالا هر غمی باقی موند اون میشه غم انسانی!❤️ چون قانون اینه غم و شادی دور و اطراف محبوب شکل بگیره. هرکس به اندازه غم مرکزی و غم اصلی اش هست ، تو غصه چی رو بیشتر از همه میخوری به اندازه همون قد میکشی. چی برات خیلی عزیزه، اصلا خود تو همون هستی؟ حالا ببین محبوبت و غم و شادی آن برای اون چیه؟؟؟ روایت میفرماید: حتی اگر یک سنگ رو خیلی دوست داشته باشی با همون سنگ محشور میشی چرا ؟ چون اندازه ات اندازه ی همون سنگه. در کربلا آدمها به اندازه امام حسین بزرگ میشوند. قد میکشند غم مرکزی شون میشه اباعبدالله در کربلا جنس غم آدمها فرق می‌کنه اگر توفیق نوکری و خدمت پیدا نکنند غمگین و ناراحت میشن. در کربلا قطرات دریا میشن، چون وصل میشن به محبوب حقیقی. در مسیر اربعین ، این زائرها با یک غم سطح بالایی، غم های پایین و سخیف و مبتذل رو دونه دونه از جسم و‌ روحشون جدا میکنن، میندازن کنار. چقدر جالب!!! حالا اگه این زائران بتونن این محبت برای محبوب حقیقی رو بکشن به غذاشون، به مغازه شون، به اداره شون، به ارتباطاتشون، به دوستی و رفاقت هاشون، به خانواده و خونه هاشون اون مکان رو هم رشد میدن و بزرگ میکنن مثل کربلا. مولا علی ع میفرماید؟ «ارزش هر انسانی به اندازه چیزی است که به آن عشق می ورزد» پس با عشق و غم محبوب حقیقی میشه آدم خودش رو از بند غم‌های پایینی رها کنه و به زندگی خودش معنا و مبنا بده. آدم هی به خودش بگه غصه چی رو میخورم آخه؟؟؟ نکته عجیب اینکه که اندوه و غمی که حول محبوب واقعی یعنی امام، ایجاد میشه با اندوه و ترس و غم های رایجی که همۀ آدم‌ها در زندگی‌شون دارن خیلی فرق می‌کنه ترس‌ و غم و نگرانی های رایج در زندگی های ماها، استرس‌زا و اذیت‌کننده هستند. سوهان روح هستند. جسم و اعصاب مون رو از بین می‌برند. ولی وقتی شما ترس و اندوه بزرگ‌تر را انتخاب می‌کنی، اصلاً شاداب‌تر می‌شوی. غم برای امام حسین ع هم غم هست، ولی عجیبه که به انسان شجاعت، آرامش و قدرت و قوّت روحی می‌دهد. اثر این دو نوع غم خیلی با هم فرق می‌کنه. حضرت علي بن موسي الرضا(ع) مي‌فرمايند: «من تذكر مصابنا و بكي لما ارتكب بنا كان معنا في درجاتنا يوم القيامة... كسي كه مصيبت‌هاي ما را به ياد آورد و بر آنچه نسبت به ما انجام شده گريه كند، در روز قيامت در درجه ما و همراه ماست» ببین چه غم ارزشمند و آخرت سازی هست غم امام حسین ع. ببین چقدر این اندوه متعالی هست، که ما رو هم درجه با اهل بیت می‌کنه. چه زمانی؟ وقتی همه حسرت چنین جایگاهی رو میخورن. چون، محبت به امام حسین محوریت غم آدم‌ها رو تغییر میده و انسان ها رو بزرگ می‌کنه... برای همین باید زیاد به روضه بریم، در روضۀ اباعبدالله الحسین(ع) دل از دنیا می‌بریم و غم و شادی دنیا دیگه پیش چشم مون آنقدر ارزش نداره. محبت امام حسین بزرگ مون می‌کنه. آنقدر بزرگ که دل میکنیم از چیزای بی ارزشی که ما رو جدا می‌کنه از محبوب حقیقی...🥺👌 #سحر_شهریاری #امام_حسین #کربلا #اربعین #هوالشهـــــــیداینجاست 👇🌱 @saharshahriary 👆👆👆 ارسال این مطلب فقط با لینک کانال🙏