🌺نکته تفسیری صفحه ۲۳:🌺
مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم:
ما انسان ها در هر لحظه در دو جهان زندگی می کنیم: جهان بیرون و جهان درون. آنچه می بینیم، می شنویم، می چشیم و می بوییم، مربوط به جهانی است که خارج از وجود ما قرار دارد و ما با آن ارتباط داریم. جهان دوّم اما، عالم درون ماست. ما عشق و علاقه، نفرت و دشمنی، شادی و نشاط، و غم و اندوه را در جهان درونی خود حس می کنیم. بارها دیده ایم که دو نفر در یک مکان قرار دارند؛ امّا یکی خوشحال و بانشاط، و دیگری خسته و نومید است. جهان بیرون این دو نفر، یکی است؛ ولی جهان درونشان این همه تفاوت دارد. حقیقت این است که احساساتی از قبیل غم و شادی، امیدواری و نومیدی، آرامش و اضطراب و...، همگی ناشی از نگاه درونی ما به حوادثی است که در جهان بیرونی اتّفاق می افتد. اگر انسان، جهان را مجموعه ای از خاک و سنگ و آب و هوا و ... بداند که به خودی خود به وجود آمده و بدون هدف در حال حرکت است و بی آنکه علّتی داشته باشد، پیوسته گروهی به آن پا می گذارند و گروهی از آن می روند، جهان درونش به خانه ای کودکانه تبدیل می شود که او با یافتن دانه ی نقلی، در آن جشن به پا می کند و با از دست دادن آن، مجلس عزا به راه می اندازد! اگر امّا انسان، جهان بیرون را ساخته ی قدرتی بینهایت، بسیار مهربان و دانا بداند، جهان درونش به بهشت خرّمی تبدیل می شود که در برابر زلزله های اضطراب و ناآرامی مقاوم است و هیچ بی هدفی و خستگی و نومیدی و کسالتی، حق ورود بدان نمی یابد.
خدای بزرگ به وسیله ی قرآن بارها به انسانها پیام داده است که همیشه او را به یاد داشته باشند و بدانند که تنها راه آرامش آنان، یاد اوست. به راستی «یاد خدا»، یکی از بزرگترین نعمت های او به ما بندگان کوچک است. آن آفریدگار بزرگ که سیارات و ستارگان و کهکشان ها با همه ی بزرگی و راز و رمزهایشان نزد او چیزی به شمار نمی آیند، از ما می خواهد که او را به جهان درون خود راه دهیم و آنجا را خانه ی او بسازیم؛ آنگاه به ما می گوید که اگر او را به حریم خصوصی خود راه دهیم، او هم ما را به حریم خصوصی اش راه میدهد؛ جایی که ناپاکان، حق ورود به آن را ندارند و اثری از رنج و بدی و خستگی در آن نیست. واقعاً چقدر خدا به ما احترام گذاشته و عزّت بخشیده است! مگر یاد کردن ما به او سودی می رساند؟ آیا او از نماز و عبادت ما نفعی می برد؟ در مقابل، اگر فرمانروای هستی، ما را به نیکی یاد کند، ما در این جهان چه جایگاهی پیدا می کنیم! آیا کسی که خدا به یاد او باشد، دیگر از فراموش شدن در ذهنهای دیگران می ترسد؟ پیشوای سوّم ما، حسین بن علی علیه السلام ، چه زیبا در دعای عرفه به خدا می گوید که «کسی که تو را پیدا کرده، چه چیزی از دست داده، و کسی که تو را از دست داده، چه چیز باارزشی پیدا کرده است؟». [1]
در روایات آمده است که خدا به موسی علیه السلام فرمود: «من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند.» عارفان گفته اند که یاد خدا، سه حالت دارد: یکم اینکه در دل به یاد خدا باشیم و او را فراموش نکنیم. دوم اینکه با زبان، ذکر او را بگوییم؛ مانند گفتن تسبیحات حضرت زهرا… پس از هر نماز.[2] سوم اینکه خدا را در عمل یاد کنیم. اعمالی مانند نماز، روزه و عبادتهای دیگر، به ویژه پرهیز از گناهان، جزء این گروه است؛ زیرا کسی که واقعاً به یاد خداست، در حضورش کاری نمی کند که ناراضی شود.[3]
[1] . اقبال الاعمال ، ص 349
[2] . اقتباس از وسایل الشیعه ، ج 6 ، ص 442
[3] . اقتباس از المیزان فی تفسیر القرآن ، ج 1 ، ص 324
#تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇
💖 واحد خانواده جنبش فرهنگی تربیتی رحیل (رشد) 👇
@rahil_roshd
💖 جنبش فرهنگی تربیتی رحیل👇
@jonbeshrahil