📄 #مثبت_راه | آقای نادر
🔹 فارغ‌التحصیل کارگردانی سینما از دانشگاه کلمبیا بود. هم فیلم زیاد دیده بود و سینما را می‌شناخت، هم تکنیک فیلم‌سازی را بلد بود و در مستندسازی دستی بر آتش داشت. از فضای هنری غرب هم، یک شناخت بی‌واسطه داشت که از تجربیات زیسته خودش بر می‌آمد؛ و یک مدرسِ فیلم‌سازی، غیر از این‌ها به چه چیزی نیاز دارد؟
🔹 نادر طالب‌زاده، فقط یک مستندساز، فعالِ فرهنگی یا برنامه‌ساز نبود؛ که یک معلم هم بود. این وجهی از شخصیت حاج‌نادر است که شاید گاهی زیر فعالیت‌های پرحجم و چشم‌گیرش در عرصه رسانه از چشم‌ها پنهان بماند. او نه فقط می‌دانست چطور باید تکنیک را به خدمت «کشفِ حقیقت» درآورد، که می‌توانست این دانش و معرفت را در خدمت دیگران قرار بدهد و شاگرد تربیت کند.
🔹 طالب‌زاده نه تدریس را پشت کرسی‌های دست‌وپاگیرِ دانشگاه دنبال کرد و نه در آموزشگاه‌های خصوصیِ پایتخت، مأمن جست. دوره‌هایش را در جشنواره عمار برگزار می‌کرد تا ساده‌تر، در میان مردم باشد؛ در میان جوانانِ انقلابیِ مشتاق و مستعد که باید سینما و تکنیک را می‌شناختند و او، وظیفه داشت تا برای آن‌ها راهنما باشد.
🔹 «مستندسازی» برای طالب‌زاده، فقط کنشِ فیلم‌سازی نبود؛ بخشی از یک وظیفه بزرگ‌تر بود و آن کشف حقیقت بود؛ کشفی که نه فقط فیلم‌ساز به دنبال آن است، که مخاطبِ دل‌زده از رویاهای رنگارنگِ سینما نیز در جست‌وجویش است.
🔹 حالا این مستندسازِ کاشف حقیقت، هم باید سینما را بشناسد و فیلم ببیند و به تکنیک مسلط باشد، هم باید سیر و سلوکی معنوی داشته باشد که او را لایق ثبت حقیقت بکند و مهم‌تر از همه این‌ها، صبور باشد و صبور باشد و صبور؛ چرا که حقیقت خودش را فقط به منتظران نشان می‌دهد.
🔹 در دومین سالگرد درگذشت نادر طالب‌زاده، با آرزوی آمرزش برای استادِ خستگی‌ناپذیر، ۷ نکته درباره مستندسازی را از گفتار نادر طالب‌زاده مرور می‌کنیم؛ نکاتی که هم ویژگی‌های مستندهای خود او را برای ما توضیح می‌دهند و هم می‌تواند راهنمایی برای مستندسازی باشد.
📚 نشریه دانشجویی راه
🌐 @rahmag_sun