نکته‌های سورۀ توبه- آیۀ ۲۹: در آیات قبل، سخن از پلید بودن مشرکان و نبرد با آنان بود؛ در این آیه شیوۀ برخورد با اهل کتاب را بیان می‌‏کند که یکی از دو راه در پیش آنان است: جنگ، یا پرداختِ جزیه. همان‌‏گونه که مسلمانان با پرداخت خمس و زکات، به دولت اسلامی کمک می‌‏کنند و از مزایای امنیّت و خدمات بهره‌‏مند می‌شوند، اهل کتاب نیز با پرداخت مبلغی به نام جِزیه، بودجه‌ای را که صرف آنها می‌شود، تا حدّی تأمین می‌‏کنند. مقدار جزیه را نیز رهبر مسلمین تعیین می‏‌کند. البتّه باید به اندازه‌ای باشد که پرداخت آن برای اهل کتاب سنگین باشد. «وَ هُمْ صاغِرُونَ» امام صادق علیه‌السّلام فرمود: اگر مقدار جزیه کم باشد، در پرداخت تفاوتی در روحیّۀ آنان حاصل نشده و احساس حقارت نمی‏‌کنند. (تفسیر نور الثقلین کافی، ج ۳، ص ۵۶۶) با اینکه اهل کتاب، به خدا و قیامت ایمان دارند، ولی در آیه آنان را نسبت به خدا و قیامت بی‌‏ایمان معرّفی کرده است؛ زیرا قرآن، کسانی را که به بخشی از معارف ایمان دارند و بخشی را منکرند، کافر می‌داند. («یَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَکْفُرُ بِبَعْضٍ» «أُولئِکَ هُمُ الْکافِرُونَ حَقًّا». نساء، ۱۵۰) به علاوه اگر ایمان به مبدأ و معاد آمیخته به خرافات باشد، به منزلۀ کفر است. (تفسیر صافی