#همنشین_خدا جلسه 15 بسم الله الرحمن الرحیم یکی از ویژگی‌های بندگان خوب خدا این است که علاوه بر واجبات به مستحبّات هم اهمیت می‌دهند. دوتا از مستحباتِ سجده که نسبت به آن بی‌توجهی می‌شود را با هم مرور می‌کنیم: ۱- امام جماعت مسجدی بودم. بعد از نماز جوانی آمد، گفت: چرا مُهر امام جماعت ها بزرگ است و مُهر نمازگراران دیگر کوچک؟! اگر در اینترنت عکس نماز علما را جستجو کنیم مثل آیت الله بهجت و امام خمینی رحمة الله علیهما می‌بینید که مُهرهایشان بزرگ است! به او گفتم: چون مستحب است تمام پیشانی را بر خاک یا چیزی که سجده بر آن صحیح است بگذاریم. پیشنهاد من به شما این است که در سجاده ی نمازِ خانه‌تان مُهرِ بزرگ بگذارید. اگر خواستید برای نمازخانه مدرسه یا مسجدی مُهر تهیه کنید، سعی کنید مُهر بزرگ انتخاب کنید. اگر خیلی هم بزرگ نیست حداقل از مُهرهای کوچک یک مقداری بزرگتر باشد تا این مستحب را هم غیر مستقیم به آنها آموزش داده باشیم. ۲- پیامبر عزیزمان فرمودند: « لا صَلاةَ لِمَن لا يُصيبُ أنفُهُ مِنَ الأَرضِ ما يُصيبُ الجَبين‏» کسی که در نماز بینی‌اش را بر خاک یا چیزی که سجده بر آن صحیح است نگذارد، نمازش صحیح است، ولی به عنوان نماز کامل در درگاه خدا پذیرفته نمی‌شود! نمازش یک نقص جزئی دارد! علما و مراجع را اگر دیده باشید می‌بینید به این مستحب اهمیت زیادی می‌دهند. مثلاً امام خمینی رحمت الله در نوفل لوشاتو امام جماعت بود؛ جمعیت زیادی پشت سر ایشان نماز می‌خواندند. مُهرها کم بود! ایشان به علت اینکه مُهر زیاد نبود، مُهر اول را برداشت و جای مُهر دوم از برگ درخت استفاده کردند ، که این مستحب را ترک نکرده باشند! یادمان باشد! گذاشتن بینی بر خاک سنت پیامبر است. سعی کنیم این سنت را ترک نکنیم.