سوره آل عمران (آیه ۱۴۶-۱۴۸) وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَآ أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ (١٤٦) چه بسیار پیامبرانی كه مردان الهی فراوانی به همراه آنان جنگ كردند! آنها هیچ‌گاه در برابر آنچه در راه خدا به آنان می‌رسید، سست و ناتوان نشدند (و تن به تسلیم ندادند)؛ و خداوند استقامت‌كنندگان را دوست دارد. وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّآ أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِيٓ أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ (١٤٧) سخنشان تنها این بود كه: «پروردگارا! گناهان ما را ببخش! و از تندرویهای ما در كارها، چشم‌پوشی كن! قدمهای ما را استوار بدار! و ما را بر جمعیّت كافران، پیروز گردان! فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (١٤٨) از این‌رو خداوند پاداش این جهان، و پاداش نیك آن جهان را به آنها داد؛ و خداوند نیكوكاران را دوست می‌دارد.