❇ تفســــــیر در آیه بعد، هدف نزول قرآن را چنین شرح مى دهد: ما قرآن را جز براى یادآورى کسانى که از خدا مى ترسند نازل نکردیم (إِلاّ تَذْکِرَةً لِمَنْ یَخْشى). تعبیر به تَذْکِرَة از یکسو و مَنْ یَخْشى از سوى دیگر، اشاره به واقعیت انکارناپذیرى دارد: تذکره، و یادآورى نشان مى‌دهد که خمیرمایه همه تعلیمات الهى، در درون جان انسان و سرشت او وجود دارد، و تعلیمات انبیاء آن را بارور مى سازد، آن چنان که گوئى مطلبى را یادآورى مى کند. 🌺🌺🌺 نمى گوئیم، تمام علوم و دانش‌ها را انسان قبلاً مىدانسته و از خاطر برده و نقش تعلیم در این جهان نقش یادآورى است (آن چنان که از افلاطون نقل مى کنند) بلکه، مى‌گوئیم: مایه اصلى آن‌ها در سرشت آدمى نهفته است (دقت کنید). مَنْ یَخْشى نشان مى دهد، تا یک نوع احساس مسئولیت که قرآن نام آن را خشیت و ترس گذاشته، در آدمى نباشد، پذیراى حقایق نخواهد شد; چرا که قابلیت قابل هم در بارور شدن هر بذر و دانه اى شرط است، و در حقیقت این تعبیر، شبیه چیزى است که در آغاز سوره بقره مى خوانیم: هُدىً لِلْمُتَّقِیْن: قرآن مایه هدایت پرهیزکاران است . (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۳ سوره مبارکه طه) https://eitaa.com/ravabetomoomiilam