🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک _ ١٩ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف خانه استثنایی راوی : همسر شهید چند روزی گذشت. حالش کمی بهتر شد. ولی توان کار بنایی نداشت. روزی که فهمیدم می خواهد یک طرف خانه را خراب کند، باورم نشد. ولی او در این تصمیم کاملاً جدی بود. به او گفتم: حال شما اصلاً مساعد برای کار بنایی نمی‌باشد. گفت: انشاالله به یاری خداوند این کار را شروع می کنم. از همان روز دست به کار شد. یک طرف خانه را خراب کرد و به کمک چند نفر دو تا اتاق ساخت. به این ترتیب ما در داخل اتاق های جدید مستقر شدیم. اتفاقاً چند روز بعد باران شدیدی گرفت و بچه ها در اتاق های جدید همچنان سرشان بالا بود تا ببینند که آیا از این سقف هم آب می چکد یا نه؟. در هر صورت ما زندگی شیرینی را در اتاق های جدید شروع کردیم. چند روز بعد ناگهان صدای مهیبی از داخل حیاط بلند شد. سراسیمه بیرون دویدیم، با تعجب دیدیم که یک گوشه دیوار گلی حیاط فروریخته بود. عبدالحسین گفت: انشاالله دفعه بعد که از ماموریت برگشتم این دیوار گلی را خراب می کنم و به جایش یک دیوار آجری می‌سازم. فردای آن روز راهی ماموریت جبهه شد.  دو ماه بعد از ماموریت برگشت. بعد از سلام و احوالپرسی گفت: بیست روز مرخصی گرفته ام که دیوارها را درست کنم.   خیلی زود کار شروع شد. ابتدا مقدار زیادی آجر به وسط حیاط ریخت و روز بعد دیوار دور تا دور حیاط را خراب کرد. میخواست کار چیدمان دیوار ها را شروع کند که یکی از همکاران سپاه آمد دنبالش و چیزی به او گفت. عبدالحسین خیلی خونسردانه و با متانت در حالیکه دستانم را گرفته بود و به چشمهایم نگاه می کرد گفت: کار مهمی پیش آمده من باید مدتی به جبهه برگردم. یک آن صورتم داغ شد. ناراحت شدم. به او گفتم: خانه ما با آن وضع بی در و پیکری و دیوار خرابه، انگشت نما است و نقل مجلس این وآن شده، شما میخواهید من را با چند تا بچه کوچک توی این خونه بی در و پیکر بگذاری و بروی. حداقل همان دیوار را هم خراب نمیکردی که از بیرون داخل خانه معلوم نباشد!. خندید و گفت: خودت را ناراحت نکن من به تو قول میدهم حتی یک گربه هم به داخل حیاط نیاید. دلم میخواست گریه کنم، گفتم: آیا این درست است که توی این خونه بی دیوار من را با چند تا بچه کوچک تنها بگذارید؟. باز سعی کرد مرا آرام کند ولی فایدای نداشت. دلخوریم هر لحظه بیشتر می‌شد. خنده از لب هایش رفت. قیافه اش جدی شد ولی در صدایش مهربانی موج میزد گفت: نگاه کن! من از زمان اول بچگی، و از همان اوان جوانی که در روستا بودم هیچ وقت به روی پشت بام کسی نرفتم. نه از دیوار کسی بالا رفتم و نه به زن و ناموس کسی نگاه کردم. این جمله آخرش حواسم را کمی جمع کرد. هرچند که ناراحت بودم ولی منتظر شنیدن بقیه حرفش شدم. ادامه داد: الان هم به تو میگویم که چنانچه تو با سر و روی باز هم بخواهی به بیرون از خانه بروید اصلاً کسی طرفت نگاه نمی‌کند. خیالت هم راحت باشد کسی هم داخل این خانه مزاحم شما نمی شود، زیرا من هیچ وقت مزاحم کسی نبودم! پس هیچ نگران نباش!.  خیلی مطمئن و خاطر جمع حرف میزد. من هم کمی با حرفهای  او به خودم آمدم و تقریباً از این رو به آن رو شده بودم. انگار که حرف هایش مثل آب بود روی آتش. وقتی ساکش را بست و راه افتاد، انگار که من اندازه سر سوزنی هم نگرانی نداشتم.  چند روز بعد برگشت، نگاهش مهربانی همیشه را داشت. بچه ها را یکی یکی بغل می کرد و می بوسید. هنوز ننشسته بود که رو کرد به من و گفت: توی این چند وقته که من نبودم دزدی آمد؟ و ایا کسی اینجا مزاحم شما شد؟. گفتم: نه هیچ مشکلی پیش نیامد!. او خندید و من ادامه دادم: اثر اون حرفتون آنقدر زیاد بود که ما با خیال راحت زندگی کردیم! و حتی یک ذره هم دل من تکان نخورد!. خدا عبدالحسین را بیامرز هنوز که هنوز است، اثر آن حرف توی دل من و بچه ها مانده به قول خودش، هیچ جنبنده مزاحم ما نشده است. ادامه دارد... صلوات