قرآن ترجمه المیزان سوره 7 سوره مبارکه الاعراف صفحه 166 فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَٰذِهِ ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَىٰ وَمَنْ مَعَهُ ۗ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (131) [ولى به متذکّر نشدند ]پس هنگامى که خوشى و رفاه به سراغشان مى آمد مى گفتند: اين از [خوبى ]ماست و چون گزندى به آنان مى رسيد به موسى و کسانى که با او بودند فال بد مى زدند. آگاه باشيد که شومى [و بدبختى ]آنان تنها نزد خداست [که گناه را مايه بدبختى آنان ساخته است ]ولى بيشترشان [اين را ]نمى دانستند. (131) وَقَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (132) و [به موسى ]گفتند: هر گونه آيتى براى ما بياورى که ما را با آن افسون کنى، ما هرگز به تو ايمان نخواهيم آورد. (132) فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ وَالدَّمَ آيَاتٍ مُفَصَّلَاتٍ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا مُجْرِمِينَ (133) پس توفان و ملخ و شپش و قورباغه و خون را که معجزاتى جدا جدا بودند بر آنان فرستاديم ولى تکبر ورزيدند و مردمى مجرم بودند. (133) وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِنْدَكَ ۖ لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (134) و هنگامى که عذاب بر آنان واقع شد گفتند: اى موسى! به خاطر ما، پروردگارت را به آن عهدى که نزد تو دارد بخوان، اگر اين عذاب را از ما بردارى حتماً سخن تو را باور مى کنيم و بنى اسرائيل را [آزاد مى سازيم و ]با تو مى فرستيم. (134) فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَىٰ أَجَلٍ هُمْ بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنْكُثُونَ (135) پس هنگامى که آن عذاب را تا سرآمدى که بايد بدان مى رسيدند از آنان برداشتيم ناگهان پيمان شکنى کردند. (135) فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ (136) پس از آنان انتقام گرفتيم و در دريا غرقشان کرديم، چرا که آيات ما را تکذيب کردند و از آنها غافل بودند. (136) وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ بِمَا صَبَرُوا ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا كَانُوا يَعْرِشُونَ (137) و آن قومى را که همواره به زبونى کشانده مى شدند وارث شرق و غرب آن سرزمينى ساختيم که در آن برکت نهاده بوديم، و آن سخن نيکوى پروردگارت درباره بنى اسرائيل [مبنّى بر حاکميّت آنان]، به سبب صبرى که کردند تحقّق يافت و آنچه را فرعون و قوم او [از قصرهاى پرشکوه ]مى ساختند و آن باغهاى داربست دار را که فراهم مى کردند ويران کرديم. (137) https://eitaa.com/razmandegan_babol هیات رزمندگان اسلام شهرستان بابل