گاهی خوبه که حواسِ آدم به چیزی یا کسی پرت شه. اگه خودخواهیه می‌پذیرم‌ش، اما گاهی صرفا می‌خواستم باشی که حواسم به تو پرت شه. که جهان و رنج‌هاش‌و نبینم. که واقعیت زندگی پرتم نکنه گوشه‌ی رینگ. می‌خواستم باشی که یادم بره واقعیت‌و. اما خب نمی‌شد و من‌و که می‌شناسی؟ رفیقِ نشدن‌هام.