وقتی حقیقت در انکار دفن می‌شود 🔺دروغ گفتن یک مسئول در جمع، آن‌ هم با وقاحت و بدون شرم، نه فقط اعتماد عمومی را متزلزل می‌کند، بلکه پایه‌های اصلاح و پیشرفت را در جامعه به لرزه درمی‌آورد. وقتی فردی که وظیفه‌اش خدمت به مردم و نمایندگی از حقیقت است، با آسمان و ریسمان بافتن، واقعیت را وارونه جلوه می‌دهد، امید به اصلاح به رؤیایی دست‌نیافتنی تبدیل می‌شود. 🔺این دروغ‌گویی تنها یک خطای شخصی نیست؛ بلکه نشانه‌ای است از بحران در ساختار مدیریتی که شفافیت و پاسخ‌گویی در آن به حاشیه رانده شده‌اند. چنین رفتارهایی مردم را نسبت به نظام تصمیم‌گیری ناامید می‌کند و انگیزه آن‌ها برای مشارکت در بهبود اوضاع را کاهش می‌دهد. وقتی مسئولان به‌جای پذیرفتن اشتباهات و تلاش برای جبران، با وقاحت دست به تحریف حقیقت می‌زنند، آیا می‌توان انتظار داشت که ساختار قدرت به سمت اصلاح گام بردارد؟ 🔺در هر کشوری که باشید، اگر این فرهنگ دروغ و انکار جایگزین صداقت شود، مردم به‌تدریج باور خود را به نهادهای حاکم از دست می‌دهند. شفافیت و پاسخ‌گویی، پایه‌های اعتماد عمومی‌اند، و هر دروغی که بر زبان مسئولان جاری می‌شود، ضربه‌ای است به این پایه‌ها. 🔺امید به اصلاح، زمانی زنده می‌ماند که مردم شاهد پذیرش مسئولیت از سوی مدیران باشند. وقتی این مسئولیت‌پذیری جایش را به وقاحت می‌دهد، راه نجاتی جز مطالبه‌گری عمومی و فشار اجتماعی باقی نمی‌ماند. آینده هر جامعه‌ای در گرو پاسخ‌گویی مسئولانش است؛ دروغ گفتن در جمع، زنگ خطری است که باید شنیده شود. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder سوژه های خودتان را برای ما بفرستید: 👇👇 @Reza_razavi_ghased