#پارت57 💕اوج نفرت💕 کیفم رو روی مبل انداختم. نفس راحتی کشیدم. روی دسته ی مبل نشستم. چند لحظه به در اتاقش خیره موندم. خودم باید براش توضیح بدم. سمت اشپزخونه رفتم و زیر کتری رو روشن کردم وارد اتاقم شدم. لباسهام و عوض کردم یه چایی ریختم و پشت در اتاقش ایستادم در زدم. _الان نه نگار. هیچ وقتی بهتر از الان نیست. در رو باز کردم و وارد شدم. روی تخت درازکشیده بود و ساعد دستش رو روی چشم هاش گذاشته بود. _براتون چایی اوردم. _گفتم الان نه. _عمو اقا ... تن صداش بالا رفت. _نگار الان نه. بی اختیار گریم گرفت _اونم نذاشت من حرف بزنم، خودش قضاوت کرد و بدون هیچ حرفی فقط من رو کتک زد. شما هم عین اونی، هیچ وقت نمی زاری من حرف بزنم. چایی رو روی میزش گذاشتم و برگشتم اتاق خودم پشت در روی زمین نشستن زانو.هام رو بغل گرفتم، بلند بلند گریه کردم. یاد التماس های اون روزم افتادم هر چی میخواستم توضیح بدم اهمیت نداد. هیچ وقت فکر نمیکردم کسی از کتک خوردن مچ پاش بشکنه و بیهوش بشه. دلم میخواست داد بزنم و با صدای بلند حرفم رو بزنم ولی حسی بهم این اجازه رو نمی داد. من تا اخر عمرم باید خفه باشم چون بیکس و کارم. چون پدرو مادرم بیکسو کار بودن. چون هیچی ندارم. نون خور اضافم، یه غریبم که تو خونه ادمی زندگی میکنم که هیچ نسبتی باهام نداره و فقط از سر ترحم نگهم داشته. صدای در اتاقم بلند شد از پشت در کنار رفتم. در باز شد و قامت عمو اقا تو چهار چوب درنمایان شد. 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕