استاد صفایی
مؤمن لذّت مى‌برد و عميق‌ترين لذّت‌ها را مى‌برد:به شرط آن‌كه به تمامى وجودش برسد و به تمامى نيازهايش فكر كند؛ وگرنه مثل كسى مى‌ماند كه سرش را پوشانده، ولى پاهايش رارها كرده و يا غذا برداشته و از تشنگى به مرگ رسيده يا مثل ماشينى مى‌ماند كه از بنزين پر شده و شيشه‌ها و چراغ‌هايش روبه‌راه گشته، ولى چرخ‌هايش سوراخ مانده و از كار افتاده است.
تو سعى كن امير دنيا باشى، نه اسير آن. اگر بخواهى امير باشى و در باتلاق نمانى،بايد هدف را فراموش نكنى و از حركت چشم نپوشى.
بايد سنگ راه ديگران نباشى و گرد و خاك بلند نكنى.
@rkhanjani