تنها راه در برابر رژیم سفّاک حمزه عالمی جنگ اخیر غزه ما را وارد فضای بسیار متفاوتی کرده است. تا کنون رژیم غاصب و سفّاک اسرائیل با عملیات تهاجمی و آفندی مواجه نشده بود و بنابراین شاید برخی از ویژگی های خود را بروز نداده بود. اکنون مشخص شد که رژیم غاصب وقتی پای موجودیّتش به میان آید، از هیچ جنایتی فروگذار نمی کند. این همه حجم کشتار و بی رحمی رژیم غاصب، نمی تواند با پاسخ هایی در همین قواره و از همین جنس از سوی جبهه مقاومت مواجه شود، یعنی جبهه مقاومت به خود اجازه نمی دهد به کشتار وسیع مردم عادی سرزمین های اشغالی دست بزند، البته شهروندان اسرائیلی چندان مردم عادی نیستند، اما باز هم نیروهای مقاومت میان آنها با نظامیان صهونیست تفکیک قائل می شوند و در مجموع رزمندگان مقاومت قسی القلب نیستند و به خود اجازه نمی دهند زنان و کودکان اسرائیلی را به راحتی از بین ببرند. مجموع عملیات های کوچک نیروهای مقاومت هم در مقابل رژیم غاصب نشان داده است که همین ملاحظات و همچنین اندیشیدن به عدم توسعه بحران به کل منطقه و جلوگیری از قتل و عام شمار بیشتری از مسلمین توسط اسرائیل، سبب شده تا عملیات های جبهه مقاومت در برابر رژیم غاصب بازدارنده نباشد. نباید با خودمان تعارف داشته باشیم با این عملیات ها بسیار دشوار است که در مقابل رژیم غاصب بازدارندگی ایجاد کنیم. از سوی دیگر جمهوری اسلامی با دو مشکل مهم در زمینه رویارویی مستقیم با اسرائیل مواجه است: یک: مسلح بودن رژیم غاصب به سلاح اتمی و مهم تر از آن اراده رژیم برای استفاده هرچند محدود از آن. رژیم قاتل باکی ندارد که مثلا از سلاح اتمی در گوشه ایی از فلسطین یا لبنان استفاده کند تا به ایران این پیام را بدهد که اراده استفاده از این سلاح را دارد. مشکل دوم سرمایه اجتماعی نسبتا شکننده در ایران است. بدون تعارف اگر اکثریت جامعه امروز ایران روحیاتی مانند دهه 50 و 60 داشت، برخورد کنونی ما با رژیم قاتل خیلی متفاوت بود. بنابراین تنها یک راه باقی مانده است و سخن همان است که ابتدا گفته شد. رفتار رژیم غاصب وارد فاز جدیدی شده است و بنابراین تغییر شرایط زمانه ایجاب می کند که در فتوای تحریم سلاح اتمی بازنگری شود و این تنها راه بازدارندگی است. قدرت همواره سرمایه اجتماعی را هم تقویت کرده است. بنابراین با یک تیر چند نشان.